Op 25 november 2012 overleed Simeon ten Holt, componist van ‘Canto Ostinato’ – de enige schepping van een Nederlandse componist die aanspraak kan maken op de kwalificatie tophit. Simeon ten Holt mag de uitvinder van het Bergense minimalisme heten. Hij werd in die plaats geboren als zoon van kunstschilder Henri F. ten Holt, kwam er onder de hoede van dorpsgenoot-componist Jacob van Domselaer en vestigde zich er als zelfstandig componist. Eerst in een verbouwde bunker uit de Tweede Wereldoorlog, later in een piepklein boerenhuisje. Hij ontdekte zijn eigen versie van de repetitieve, tonale en tranceverwekkende muziek met de piano als bron en motor tegen het eind van de jaren 1970, de tijd van de opgang van de ‘minimal music’. Simeon ten Holt componeerde weliswaar al meer dan een halve eeuw, maar pas na de pensioengerechtigde leeftijd met ongehoord succes. De cd-opname van ‘Canto Ostinato’ werd in de versie voor twee piano’s een regelrechte bestseller waardoor ten Holt in zijn eentje meer cd’s verkocht dan alle andere Nederlandse componisten bij elkaar.

Simeon ten Holt (1923-2012)

Over dat boeiende fenomeen heeft Ramon Gieling een documentaire gemaakt die vorig jaar op de IDFA een eerste prijs in de wacht sleepte. ‘Over Canto’ is geen muziekfilm, en ook geen film voor klassieke muziekliefhebbers. Gieling laat een aantal personen aan het woord die gegrepen zijn door Canto Ostinato. Dat levert verhalen op waarin niet de muziek, maar de emotie die die muziek oproept de hoofdrol speelt. Prachtige verhalen over liefde, geboorte, dood, en alles wat daarmee samenhangt. Maar het mooiste verhaal wordt toch vertelt door de componist zelf. Aan het eind van de film komt hij aan het woord, tachtig-plusser inmiddels, en gestopt met componeren. Waarom? Voor hem is componeren ook emotie, niet los te denken van het fysieke beleven van de liefde. ‘Daarover zou ik me nu alleen nog maar in beschouwelijke zin kunnen uitlaten’. Ontroerende woorden van een eigenheimer zonder weerga. Zijn Canto ostinato zingt voort.