Op 25 februari jl. overleed Hans Kox, ooit het ‘zondagskind van de Nederlandse muziek’, zoals Henk van der Meulen hem in 2008 omschreef. Een typische ‘einzelgänger’, die wars van iedere modieuze stroming onverstoorbaar zijn eigen gang ging. Niet dat de vaak onheuse, politiek geladen kritiek - Hans Heg betitelde zijn componeren in de Volkskrant ooit als ‘componistiek’ - hem niet raakte, in tegendeel. Hans Kox was een uiterst emotioneel mens. Diep geschokt door alle kritiek op zijn met hartebloed geschreven opera Dorian Gray trok hij zich, nog maar pas benoemd, terug als artistiek leider van het Concertgebouworkest. Hetgeen overigens volgens velen precies de bedoeling was van de critici die het met die benoeming niet eens waren.

De weg terug was lang en moeizaam. Maar ook onontkoombaar: echte kwaliteit kun je niet eeuwig onderschoffelen. Twee etappes op die weg terug wil ik hier aanstippen:
- De biografie Hoog Spel die Bas van Putten in 2005 ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van de componist schreef (hier besproken).
- Het uitbrengen op cd in 2012 van de opera Dorian Gray door het door Sieuwert Verster bestierde Nederlandse label Attacca (hier besproken). De kwaliteit van de muziek opende velen - zo dat nog nodig mocht zijn - de oren. Hoe kon dit werk toch ooit zo zijn afgebrand?

Het valt te hopen dat een nieuwe generatie musici de weg naar
Kox’s muziek terugvindt. Deze muziek schreeuwt erom uitgevoerd
te worden.

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links