CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2020
Voices of Hope - Camille Thomas Ravel: Kaddish (Deux mélodies hébraïques) Gluck: Dans van de heilige geesten (Orfeo ed Euridice) Purcell: When I am laid in earth (Dido and Aeneas) Say: Celloconcert (Never Give Up) Bruch: Kol Nidrei Wagner: Träume (Wesendonck-Lieder) Dvořák : Songs my mother taught me op. 55 nr. 4 Williams: Schindler's List Massenet: Pourquoi me reveiller (Werther) Donizetti: Una furtiva lagrima (L'elisir d'amore) Bellini: Casta Diva (Norma) Mozart: Dalla sua pace (Don Giovanni) Verdi: Va, pensiero (Nabucco) Camille Thomas (cello), Brussels Philharmonic o.l.v. Mathieu Herzog en Stéphane Denève De release van dit album staat gepland op 5 juni a.s. |
 |
'Voices of Hope', een treffende titel in tijden van corona. Hoop doet tevens leven en dat geldt uiteraard ook voor deze bijeengesprokkelde, bonte verzameling deels door dirigent Mathieu Herzog gemaakte bewerkingen met een naar mijn smaak nogal hoog 'music for the millions' gehalte. Wat niemand hoeft te weerhouden natuurlijk. Twee wel substantiële werken op dit programma: het celloconcert 'Never Give Up' van Fazil Say en 'Kol Nidrei' van Max Bruch.
Betekent dit dan al bij voorbaat een daarmee verbonden negatieve gestemde connotatie? Misschien wel qua programmastelling en het soms nogal suikerzoete gehalte ervan, maar niet wat het spel van deze Franse celliste (Parijs, 1988) betreft, want dat staat echt als een huis. Ze bewees haar klasse al eerder met haar debuutalbum voor het label Fuga Libera, getiteld 'A Century of Russian Colors' (hier besproken), en vervolgens met 'Reminicenses - Un monde en soi' (hier besproken) voor La Dolce Volta en nu dus op DG ('labelvast' lijkt ze daarmee niet te zijn).
In het cd-boekje licht Thomas haar keus toe met als motto 'Never Give Up', naar de titel van het naar mijn smaak nogal routineus gecomponeerde en weinig markante celloconcert dat Fazil Say in 2014 speciaal voor haar had bestemd. Say wist overigens evenmin van opgeven, nadat hij langdurig door het Turkse regiem op de hielen werd gezeten op grond van zijn - om het zo maar uit te drukken - 'afwijkende ideeën' die hij publiekelijk ventileerde. Hoop en niet opgeven, in zekere zin horen de beide begrippen bij elkaar, maar dat wil nog niet zeggen dat daaruit een boeiend muzikaal programma valt samen te stellen.
Enfin, oordeelt u zelf. Aan de uitvoeringen ligt het in ieder geval niet en aan de arrangementen en de opname al evenmin. Radio 4 zal met dit allegaartje ongetwijfeld wel in zijn sas zijn...