CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2010
 |
Liszt: Études d'exécution transcendante S 139.
Alica Sara Ott (piano).
DG 477 8362 • 67' •
Jong talent dient volop kansen te krijgen. Niet alleen moeten concertdirecties en impresario's zich daarvoor inspannen maar ook platenlabels. Een bescheiden begin is dan vaak het halve werk, want dergelijk talent moet immers eerst goed rijpen. Niet bij Deutsche Grammophon, die Alice Sara Ott (München, 1988) gelijk maar voor de wolven heeft gegooid met een van de allermoeilijkste stukken uit de romantische pianoliteratuur: de twaalf transcendante studies van Franz Liszt. Studies die overigens heel veel meer zijn dan romantisch ingekleurde vingeroefeningen. En wat krijgen we door Ott voorgeschoteld? Gebrek aan ritmische precisie, aan nuance en juist teveel aandacht voor de techniek in plaats van voor de binnenkant van het werk zelf. Wat me steeds meer irriteert is haar gewoonte om haar speltechnische lacunes in zeer lastige fraseringen te maskeren door het ferm én langdurig intrappen van het rechterpedaal. Daarvoor moet dan nog een extra prijs worden betaald in de zin van verlies aan scherpte van de articulatie met daar nog eens bovenop de vervlakking van het dynamische discours. Ott kan niet meer voldoende nuanceren als haar technische grenzen in beeld komen en meent dat dan op te lossen met de vlucht naar voren. Maar dan wordt schoonheid platgewalst, de zeggingskracht die in deze stukken huist sneeuwt onder. De opname maakt het er al niet beter op, want die geeft de vaak snoeiharde aanpak van Ott nog eens extra nadruk.
Dan liever de 'oudjes' zoals Claudio Arrau (Philips), die evenals Ott - en vrijwel alle pianisten - de versie van 1851 speelt. Alleen al zijn 'Mazeppa', 'Feux follets', 'Wilde Jagd' en 'Harmonies du soir'... Zoals hij deze van binnen en van buiten hondsmoeilijke stukken volkomen soeverein fraseert, moet vele anderen - waaronder Ott - zeker tot ten minste enige zelkritiek aansporen. Want d át is nog eens pianospel! En nog mooi opgenomen ook, nota bene meer dan drie decennia geleden, tussen 1974 en 1976 in de warme en ruime akoestiek van de Grote Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw. Meer dan dertig jaar geleden! Weet u, dat betekent hélemaal niets! Maar ook van een pianist als Georges Cziffra (klik hier) kan, een halve eeuw na dato, een pianist van deze jonge generatie toch nog behoorlijk deemoedig raken. Zijn (EMI)opname van mei/juni 1958 is een van de beste vertolkingen ooit. Nee, het is niet spic en span en driedubbel digitaal vastgelegd, maar hier wordt wèl muziek gemaakt!
Wat uiteindelijk toch de vraag oproept of een platenlabel als Deutsche Grammophon er niet beter aan had gedaan om Alice Sara Ott een béétje tegen zichzelf te beschermen.