CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2010
 |
Beethoven: Pianoconcert nr. 4 in G, op. 58 - nr. 5 in Es, op. 73 (Keizersconcert).
Till Fellner (piano), Orchestre symphonique de Montréal o.l.v. Kent Nagano.
ECM New Series 2114 476 3315 • 73' •
Live-opnamen, Salle Wilfrid-Pelletier, Montréal,
mei en november 2008.
Het is een bekende combinatie, die al jarenlang met succes wordt beproefd: Beethovens laatste twee pianoconcerten broederlijk naast elkaar op één cd. Ik heb maar niet de moeite genomen om na te gaan hoeveel opnamen er van deze concerten bestaan. Zeker is wel dat het minstens - sinds Artur Schnabel - in de honderdtallen moet lopen. Sterker nog, ik kan me eigenlijk nauwelijks voorstellen dat er muziekliefhebbers annex cd-kopers zijn die Beethovens vijftal niet in de kast hebben staan. Maar desondanks worden bestaande opnamen eindeloos gerecycled en verschijnen er daarnaast met de regelmaat van de klok splinternieuwe opnamen Men hoeft dus geen marketingdeskundige te zijn om te begrijpen dat er blijkbaar een behoorlijke markt voor is, want anders zouden de labels er niet eens aan beginnen.
 |
|
| Till Fellner |
De Oostenrijkse pianist Till Fellner is weliswaar niet meer piepjong (hij werd op 9 maart 1972 in Wenen geboren), maar nog wel jong genoeg om met zijn jeugdige charisma een jonge generatie muziekliefhebbers aan te spreken. Maar gelukkig valt er nog wel meer te melden dan alleen dat, want Fellner kan aanspraak maken op een indrukwekkende staat van dienst zowel in als buiten de opnamestudio (zijn Bach-recital op het ECM-label werd alom geprezen, ook op deze site). Laat ik uit mijn recensie (klik hier) citeren:
"Dan deze Bach-vertolking, die alleen maar plussen kent. Samengevat: een subliem afgewogen toucher, de rust waarmee de frases worden opgebouwd, het geraffineerde pedaalgebruik waarmee alleen melodisch momentum wordt gecreëerd en de vele kleuringaccenten die de structurele opbouw volledig intact laten. Fellner is een intelligente musicus met een goed begrip van de essentiële verhoudingen tussen lage, hoge en middenstemmen. Dat levert naar vorm en inhoud pure winst op. De alles overheersende indruk is die van bijzonder voornaam Bach-spel, in de langzame delen contemplatief en soms zelfs uitgesproken deftig."
Dit citaat kan zonder enige reserve tevens op Fellners Beethoven-spel worden 'losgelaten', want we horen hierin precies dezelfde elementen terug. Fellner weet precies wat hij wil en dat levert in deze beide concerten een ronduit sprankelende, vitale en gespierde Beethoven op, die echter ook con espressione niets tekort komt. Kortom, Beethoven op zijn best, wat gelukkig niet minder voor Kent Nagano en het symfonieorkest uit Montréal geldt. Nagano behoort tot mijn favoriete dirigenten die in een uiterst gevarieerd repertoire heel goed weet om te gaan met orkestkleuren en daarin een grote verbeeldingskracht aan de dag legt. Bovendien is hij het type dirigent dat de muziek volkomen organisch en natuurlijk laat opbloeien en zonder mankeren de onderhuidse spanningen met trefzekere hand naar boven haalt. De alom geprezen Gustavo Dudamel is met Nagano vergeleken nog teveel een orkestleider die het van uiterlijke krachtpatserij moet hebben.
Kort en goed, op deze uitvoeringen valt eigenlijk niets af te dingen. Of het zouden de hier gespeelde grote cadensen moeten zijn, die - zoals vrijwel altijd - van de hand van Beethoven stammen. Hoeveel meerwaarde zou een dergelijke cd niet kunnen opleveren als Fellner in het Vierde pianoconcert met eigen cadensen op de proppen was gekomen! Of als hij had gekozen voor die bijzondere versie van1808 (klik hier).
Dat dit live-opnamen zijn valt niet of nauwelijks op. Wat wel opvalt is de bijzonder fraaie klankkwaliteit. De vleugel (zo te horen een Steinway van de beste soort) en het orkest zijn uitmuntend vastgelegd, ideaal van balans, in de beste traditie van ECM, al hadden wat mij betreft de contrabassen in de pizzicati wel wat extra warm fundament mogen hebben. Zeker in Beethoven is de bas van groot gewicht.