CD-recensie
© Aarnout Coster, januari 2010
 |
Brahms/Lazic: Pianoconcert nr 3 in D, op. 77 (bewerking voor piano van het Vioolconcert).
Brahms: Rapsodie in b, op. 79 nr. 1 - in g, op. 79 nr. 2 – Scherzo in es, op. 4.
Dejan Lazic (piano), Atlanta Symphony Orchestra o.l.v. Robert Spano.
Channel Classics CCS SA 29410 • 66' • (sacd)
Dejan Lazic explains his arrangement of Brahms Violin Concerto
Dit ‘Derde pianoconcert’ van Brahms is een bewerking van zijn Vioolconcert in D op. 77. De pianist-componist Dejan Lazic (1977) werd daartoe geïnspireerd door de klavierbewerkingen die Bach en Beethoven van hun vioolconcerten maakten (onlangs verscheen een nieuwe opname van Beethovens ‘Zesde pianoconcert’ met Ronald Brautigam; voor de recensie klik hier).
Lazic rekent Beethovens Vierde pianoconcert en Brahms’ Vioolconcert tot de beste solowerken ooit. Voor hem was het een uitdaging het concert van Brahms zelf te spelen – op de piano. Een andere overweging was dat Brahms altijd componeerde als pianist; Lazic speculeert dat als Brahms niet voor de violist Joseph Joachim had geschreven, het werk wellicht een pianoconcert was geworden. Het werk is ook moeilijk geschreven voor de viool. Von Bülow noemde het een concert tégen de viool en Wieniawsky achtte het onspeelbaar.
Voor Lazic was de hamvraag: mag je wel zo’n bewerking maken? Hij komt tot een positief antwoord (klik hier), immers Brahms zelf en tijdgenoten als Franz Liszt bewerkten ook composities van henzelf en van anderen.
Het klinkend resultaat van Lazics inspanningen als componist/bewerker en als pianist mag er zijn. De orkestpartij laat hij onaangetast en aan de vioolpartij voegt hij vele noten toe. Sommige snelle passages worden in oktaven gespeeld, andere in tertsen. De harmonieën van de akkoorden die hij toevoegt zijn typisch Brahms. Begeleidende linkerhandfiguren zijn deels ontleend aan de orkestpartij. Lazic maakte bij het eerste deel een virtuoze en idiomatische cadens.
De bewerker is zorgvuldig met de partituur omgegaan (hij deed vijf jaar over het project) en heeft zich goed ingeleefd in de sfeer van Brahms’ muziek met als doel tot een volledig Brahmsiaans resultaat te komen.
Lazic speelt als solist met verve zijn nieuwe partituur: enthousiast en virtuoos. De nadruk ligt op stevig vitaal pianospel, eerder heroïsch dan lyrisch – een aanpak die het stuk in deze gedaante best kan hebben. Dirigent Robert Spano begeleidt met het Atlanta Symphony Orchestra de solist voortreffelijk.
Ten slotte de vraag: zaten we op deze bewerking te wachten? Misschien niet, misschien wel – maar de kennismaking met deze creatieve en zo goed gelukte realisatie van de droom van een enthousiaste jonge pianist-componist maakt dit soort vragen onbelangrijk.
Als ‘toegiften’ speelt Lazic een drietal bekende pianostukken van Brahms in spontane en brilliante uitvoeringen.