Anna Moffo, de Amerikaanse sopraan van Italiaanse afkomst die op 11 maart op 73-jarige leeftijd overleed, viel vanaf haar eerste optreden op door de manier waarop zij artisticiteit wist te combineren met 'glamour'. Anders dan sommige moderne 'hoezepoezen' ontplooide zij daarnaast ook nog de stem, de persoonlijkheid en het artistieke potentieel die alleen aan de ware groten zijn voorbehouden. Wellicht daardoor ging haar carrière daardoor iets te snel van start, waardoor zij reeds in het begin van de jaren zeventig in vocale problemen kwam. Zelf verklaarde zij in ieder geval ooit dat zij de eerste jaren veel te veel onder druk was gezet en ook dat ook het vele reizen zijn tol geëist had. Zij debuteerde in 1955 in Spoleto als Norina in Don Pasquale, zong in 1956 in Aix-en-Provence Zerlina (Don Giovanni), kwam in 1957 aan de Scala (Nannetta in Falstaff) en maakte in 1959 een glorieus debuut aan de Met met La traviata, een opera die sedertdien een pijler onder haar repertoire zou zijn. In de Met zong zij daarna een breed repertoire zong met als andere glansrollen, Lucia di Lammermoor, Mimì (La Bohème), de sopraanrollen in Les Contes d'Hoffmann, Luisa Miller, Pamina, Juliette en Gilda. In stem en uiterlijk gold zij als ideale vertolkster van romantische vrouwenrollen, terwijl haar coloratuurtechniek haar deed schitteren in het negentiende-eeuwse belcanto (o.a. Elvira in I Puritani - ook in 1962 in Nederland). In de jaren zeventig werd haar belcantotechniek minder trefzeker en schakelde zij geleidelijk over op ander repertoire, o.a. Duitse operettes en een interessante maar omstreden registratie van de titelrol in Carmen.

Al met al was Anna Moffo een soort Italiaans-Amerikaanse evenknie van Victoria de los Angeles, zij het minder op het Duitse kunstlied gericht dan haar Spaanse collega's. Ook Anna Moffo schitterde echter zowel in het Italiaanse als in het Franse belcanto-repertoire, in Puccini en het lyrische Verdi-repertoire, in het bijzonder in La traviata, in Carmen (zowel Micaëla als de titelrol) en in diverse populaire genres. Bij Moffo waren dat vooral de Duitse operette en het populaire Italiaanse lied, dat zij met haar tv-shows aan het eind van de jaren vijftig een geweldige status verleende - en waarmee zij ook haar eigen populariteit enorm deed stijgen.

Behalve een bijzondere, uitstekend getrainde stem bezat zij ook nog eens het uiterlijk van een filmster en ook daarvan werd dankbaar geprofiteerd, vooral door haar eerste echtgenoot M Lanfranchi, die zij had leren kennen toen zij bij de RAI haar tv-shows en enkele complete opera's opname. Het was ook Lanfranchi die haar lanceerde in een fraaie verfilming van La traviata met een jonge Franco Bonisolli, een van de meest bezochte operafilms aller tijden - en niet Moffo's laatste optreden op het witte doek. Haar optredens in Nederland zijn beperkt gebleven tot de reeds vermelde serie voorstellingen van I Puritani in 1962 en een operaconcert in de herfst van 1971.

De stem van Anna Moffo is te horen in diverse uitgaven van o.a. EMI, RCA (vooral Italiaanse opera's) en Eurodisc (o.a. Carmen en enkele reeks Duitse operettes). Tot haar beste registraties behoren de opnamen die zij tot 1965 voor RCA maakte, waaronder Luisa Miller, Rigoletto en La traviata van Verdi, Madama Butterfly, La Bohème en La Rondine van Puccini, een bekroond recital onder Tullio Serafin, een doos met hoogtepunten uit zowel Manon van Massenet als Manon Lescaut van Puccini en een legendarische plaat met muziek van Canteloube, Villa-Lobos en Rachmaninov onder leiding van Leopold Stokowski.

In Memoriam Anna Moffo: Concertzender, woensdag 22 maart, 12.00-13.00 (Opera Actueel)