CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, augustus 2014

 

Telemann: Fluitconcert in G, TWV 51:G2 - Concert voor fluit, viool en cello in A uit Tafelmusik I, TWV 53:A2 - Concert voor twee fluiten en contrabas in a, TWV 53:a1 - Concert voor fluit, viola d'amore en hobo d'amore in E, TWV 53:E1 - Fluitconcert in D, TWV 51:D2

Emmanuel Pahud (fluit), Jacques Zoon (fluit), Albrecht Mayer (hobo d'amore), Wolfram Christ (viola d'amore), Georg Faust (cello), Klaus Stoll (contrabas), Berliner Barock Solisten o.l.v. Rainer Kussmaul (concertmeester)

Warner Classics 5 57397 2 66'

Opname: juni 2002, Studio 10, DeutschlandRadio, Berlijn

   

Dit is één van een handjevol Telemann cd's waar ik al jaren plezier aan beleef. Hij werd in 2002 uitgebracht op het label EMI; nadat Warner de catalogus van EMI overnam veranderde alleen het logo. Op het eerste oog lijkt het verdacht dat uit de kringen van de Berliner Philharmoniker een cd met barokmuziek verschijnt, maar schijn bedriegt. Ook in Berlijn zijn musici nieuwsgierig naar historisch geïnformeerd musiceren, en onder leiding van ex-concertmeester Rainer Kussmaul wordt er door een selecte groep strijkers uit het orkest gemusiceerd op instrumenten die voorzien zijn van darmsnaren en bespeeld worden met een oude strijkstok. Emmanuel Pahud was onder Claudio Abbado solofluitist van de Berliner, net als de Nederlandse fluitist Jacques Zoon. Solohoboïst Albrecht Mayer zat naast Pahud en Zoon, en samen hebben ze deze uitgave volgespeeld, niet op traverso's en een antieke hobo d'amore, maar op moderne instrumenten (de fluit die Pahud bespeelt is wel meer dan een eeuw oud).

Puristen zullen misschien hun neus ophalen voor de hybride van moderne en oude instrumenten, maar de kwaliteit van de musici maakt de combinatie onweerstaanbaar. Deze mannen zijn de techniek voorbij en zien kans om de wereld van Telemann tijdloos te maken. Het levert Muziekmaken met een hoofdletter op - vooral in het Tripelconcert voor fluit, hobo d'amore en viola d'amore, waar Albrecht Mayer laat horen hoe liefde tot klank wordt -onvergetelijk. Heel bijzonder is het Fluitconcert in G, waarvan het manuscript door verzuring vrijwel onleesbaar werd. Muziekdetectives Arn Aske en Ulrike Feld ontcijferden het en hier is de plaatpremière. Wie de eerste maten van dit stuk beluistert gelooft zijn oren niet - dit zijn de noten die Johann Sebastian Bach aan de hobo toevertrouwde in de Sinfonia tot zijn Cantate 156. In een wereld zonder auteursrechten bestaat geen plagiaat.

Het simpele feit dat deze cd al twaalf jaar in de catalogus overleeft, op twee achtereenvolgende labels en voor een volwassen prijsstelling zegt genoeg. Hier en daar lees je dat Emmanuel Pahud de wettelijke troonopvolger is van James Galway, onder Herbert von Karajan solofluitist van de Berliner. Galway was de man met de gouden fluit. Pahud is hier de muzikale goudsmid en Telemann is zijn aambeeld.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links