CD-recensie

© Siebe Riedstra, november 2014

Het boekje bij deze uitgave (anno 2014) is tweetalig: Engels en Welsh - dat zegt genoeg. Over Welshe componisten weten we in Nederland niets; de twee bekendste heren, Alan Hoddinott en William Matthias, worden in Nederland niet gespeeld, en mevrouw Grace Williams al evenmin.Van Guto Pryderi Puw had ik nog nooit gehoord, maar mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld door de man die deze productie dirigeert: de Brabander Jac van Steen. Ik volg de carrière van Jac van Steen met belangstelling, sinds ik twintig jaar geleden het genoegen had om hem voor een cd-opname te mogen inviteren bij het Radio Symfonie Orkest in Hilversum. Nederlandse Ouvertures was de titel van de cd, en ze bewijst al direct waarin de kracht van deze dirigent schuilt. Van Steen is geen sterdirigent die het moet hebben van een beperkt repertoire waarmee hij de wereld rondreist. Hij is een noeste werker, een orkestbouwer, en iemand die openstaat voor onbekend repertoire. Denkt u nu niet dat je daarmee geliefd wordt bij publiek of musici - het tegendeel is eerder waar.

In Nederland was Van Steen chef van het toenmalige Balletorkest, daarna vertrok hij richting Duitsland, waar hij chef-dirigent of GeneralMusikDirektor was bij verschillende orkesten, laatstelijk in Dortmund. Gelukkig heeft hij in die posities ook waardevolle opnamen kunnen maken voor het label MDG. Met name een aantal cd's met werken van Frank Martin met het orkest van Winterthur zijn schitterend geworden. Zijn vaste gastdirigentschap bij het BBC orkest in Wales is inmiddels zijn langste verbintenis; als ik het goed heb, is hij daar al vanaf 2005 actief. Hoe werkt zoiets? Terwijl chef-dirigent Mark Wigglesworth bezig is met een complete Sjostakovitsj-cyclus mag de vaste gastdirigent zich bezighouden met het overige repertoire.

Dat zoiets tot fascinerende resultaten kan leiden, blijkt zonneklaar uit deze cd, gewijd aan orkestwerken van Guto Prydery Puw (1971). Puw is niet allen Welsh, hij is er trots op, en hij trekt er politieke conclusies uit. Dat de Engelsen het land van zijn opa onder water zetten zit hem niet lekker, en hij zet de ergernis om in muziek - vandaar de titel van deze schijf. Reservoirs is een substantieel symfonisch gedicht (net zo lang als Tod und Verklärung) dat niet illustreeert, maar beelden oproept. Filmmuziek zonder film? Het klinkt naar postmodern omdat het muziek is die we ons een kwart eeuw geleden nog niet konden voorstellen. Muziek die op geen enkele manier aan 'regelgeving' hoeft te beantwoorden en zijn voordeel doet met wat voorhanden is - van Parsifal tot Le Grand Macabre.

Het resultaat is een prachtige cd die boeit van begin tot eind, door zorgvuldige partituurkennis, speelplezier en geloof in de muziek, gecombineerd met een meer dan voortreffelijke opname.

index