CD-recensie

© Siebe Riedstra, april 2015

De BBC zond in het Paasweekeinde 2015 een documentaire uit met de titel 'Monteverdi in Mantua - The Genius of the Vespers'. Daarin zitten fragmenten uit de opnamen voor deze uitgave, gemaakt in de sfeervolle Augustine's Church in Kilburn. Te zien is dat de ruimtelijke opstelling die deze partituur vereist optimaal tot zijn recht komt zonder tot logistieke of opnametechnische problemen (galm, coördinatie, timing) te leiden. In de winter van 2014/5 heeft dit gezelschap een grootscheepse Britse tournee met dit werk ondernomen, waarbij in verschillende steden workshops met amateurkoren werden gehouden, inclusief de gelegenheid om aan de concerten deel te nemen. Een mooi educatief initiatief, dat zeker de verkoop van deze cd zal hebben gestimuleerd. Vanuit die gezichtshoek is dit een geslaagde uitgave, maar de verzamelaar of concertbezoeker die dit werk in meerdere uitvoeringen heeft leren kennen wordt hier niet verrast met nieuwe inzichten of exceptionele muzikale prestaties.

De Vespers kunnen op talloze manieren worden uitgevoerd, waarbij alle variabelen voor meerdere interpretaties vatbaar zijn. De keuze van de instrumenten, de bezetting van de koren, de al dan niet liturgische context, de ruimtelijke opstelling, en ga zo maar door. Dirigent Harry Christophers kiest voor een veilige, bijna generieke invulling. Zijn instrumentarium is zoals dat tegenwoordig gebruikelijk is enkelvoudig bezet, en bestaat uit strijkers, koperblazers en blokfluiten. Het continuo blijft beperkt tot chitarrone, harp en orgel. De koorbezetting is klein, maar niet enkelvoudig. Christophers ziet af van liturgische toevoegingen, en dat is voor diegenen die graag alleen de noten van Monteverdi willen horen wel zo prettig. Wie verknocht is aan de editie van Paul McCreesh op Archiv mist zo een aantal extra's.

Waar deze uitgave zich onderscheidt krijgen we te horen op de tweede cd. Daar zijn de beide versies van het Magnificat te horen, waarover dirigenten annex musicologen elkaar nogal eens in de haren willen vliegen. Moet dat Magnificat nu in een hoge of in een lage stemming worden uitgevoerd? Christophers is slim, en biedt ons beide opties - door het ontbreken van extra's is er immers ruimte genoeg. Voor de rest is dit vooral een keurige uitvoering waaraan niemand zich zal storen, hoewel de intonatie van sommige zangpassages hier en daar beter afgewerkt had kunnen zijn. Wat ik vooral mis is de rauwe energie waarmee deze muziek is doortrokken, en die je in een gedreven interpretatie letterlijk bij de lurven kan pakken. In dat opzicht is René Jacobs de man die Monteverdi echt begrepen heeft, en zijn Vespers op het label Harmonia Mundi blijft nog even bovenaan mijn lijstje met voorkeuren staan, met als goede tweede Frieder Bernius, die iets meer naar de interpretatie van Christophers neigt. Maar die tweede cd met de beide versies van het Magnificat blijft een gouden greep.

index