CD-recensie
© Siebe Riedstra, maart 2018
Martinu: Concert voor twee violen en orkest - Rhapsody-Concerto voor altviool en orkest - Concert voor twee piano's en orkest Deborah & Sarah Nemtanu (viool), Magali Demesse (altviool), Momo & Mari Kodama (piano), Orchestre Philharmonique de Marseille o.l.v. Lawrence Foster |
 |
Bohuslav Martinu (1890-1959) manifesteert zich langzaam maar zeker als de grootste Tsjechische componist sinds Janácek. Op de concertpodia is dat helaas nog steeds onvoldoende merkbaar, maar op geluidsdragers zet de exploratie van zijn oeuvre onverminderd door. Op deze nieuw uitgave besteedt het label Pentatone aandacht aan een drietal soloconcerten. Martinu schreef in die categorie een onwaarschijnlijk aantal werken bijelkaar, meer dan welke twintigste-eeuwse componist dan ook. De veelgehoorde klacht blijft dan ook dat men in het bos van Martinu de bomen maar nauwelijks kan onderscheiden. Uit vijf pianoconcerten, twee vioolconcerten, twee celloconcerten en een scheepslading concerten voor alle mogelijke combinaties is het inderdaad nogal lastig kiezen.
Pentatone biedt de aardige combinatie van twee dubbelconcerten met een concert voor de altviool, opgenomen in Marseille, waar Lawrence Foster chef is van het Orchestre Philharmonique, het plaatselijke orkest dat verantwoordlijk is voor opera- zowel als concertvoorzieningen. Het is altijd aardig om in de gaten te houden hoe zo'n productie tot stand komt: in dit geval over een periode van tien dagen. Dat betekent een royale opnametijd en een nog royalere portemonnee. Dat het orkest er ongetwijfeld een belang in heeft gehad mogen we afleiden uit het feit dat de eigen solo-altiste Magali Demesse verantwoordelijk is voor het Rhapsodie-Concerto. Zij vervult die rol uitstekend, maar wie in de loop der jaren de opnamen van dit werk heeft gevolgd moet vaststellen dat de concurrentie fors is.
In het concert voor twee violen soleren de Roemeense zussen Nemtanu, die beiden concertmeestersfuncties vervullen bij respectievelijk het Orchestre National de France (Sarah) en het Orchestre de Chambre de Paris (Deborah). Ze leveren uitstekend werk, en de competitie beperkt zich zo te zien tot de opname die Hyperion uitbracht in het kader van alle concertwerken waarbij de viool betrokken is, gedirigeerd door Chris Hogwood. Daar wordt toch net wat strakker geïntoneerd.
De winst van deze uitgave zit in de staart: het concert voor twee piano's is zo'n stuk waarvan je je afvraagt waarom het niet vaker tot het bewustzijn van pianospelende broers en zussen is doorgedrongen. De zussen Mari en Momo Kodama laten horen dat het hier om een schot voor open doel gaat. Het zou aardig zijn wanneer de hint in een van de komende seizoenen wordt opgepakt door een bekend pianoduo dat verlegen zit om prikkelend repertoire. Hoe prikkelend dat zou kunnen zijn wordt beschreven in deze quote van de zussen Kodama: 'It was important to us to make Martinu's music sound not only beautiful or even sterile, but rather wild and powerful.' Hoe we de kwalificatie sterile in dit verband moeten duiden mag de lezer zelf verzinnen.
Samenvattend: een waardevolle toevoeging aan de Martinu-catalogus, die zich in de allereerste plaats onderscheidt door uitstekend orkestspel, een superieure geluidskwaliteit en de beste opname van het concert voor twee piano's die de catalogus thans te bieden heeft.