CD-recensie

© Siebe Riedstra, oktober 2018

John Joubert (1927) stamt af van Franse protestantse hugenoten die tegen het eind van de zeventiende uitweken naar Kaapstad, Zuid Afrika - zijn moeder was van Hollandse komaf. Hij woont al ruim een halve eeuw in de buurt van Birmingham, en heeft een kolossaal oeuvre bijelkaar geschreven, getuige het opusnummer van de derde symfonie, voltooid in 2017. Als twintiger leverde hij twee klassiek geworden bijdragen aan de Britse variant van het Liedboek voor de kerken. Het grootste gedeelte van zijn oeuvre schreef hij zonder opdrachten, waaronder de opera Jane Eyre, een werk waaraan hij tussen 1980 en 1997 werkte. Tot zijn eigen verbazing nam het label Somm in 2017 het initiatief tot een opname van deze opera - Joubert was inmiddels negentig! Alsof dat nog niet genoeg was verschijnt er nu een nieuwe opname op het label Lyrita, die nogmaals teruggrijpt op die opera. In zijn Derde symfonie, geschreven tussen 2014 en 2017, werkt hij materiaal uit de opera verder uit tot een vijfdelig opus , dat meer op klankschildering dan op symfonische ontwikkeling is gebaseerd.

In het Pianoconcert uit 1985 is het omgekeerde aan de hand. Hier werkt Joubert met een Beethoveniaanse vasthoudendheid aan de ontwikkeling van ritmisch markante thema's - een vergelijking met Beethovens vijfde symfonie dringt zich al in de eerste maten op. John Joubert is net als Robert Lloyd een componist die schrijft vanuit een innerlijke noodzaak en de onbedwingbare behoefte om met zijn publiek te communiceren. De radicale ontwikkelingen van de twintigste eeuw zijn aan deze componisten voorbijgegaan, en ze pakken de draad op die Schönberg liet vallen na Pelleas und Melisande. Waarbij direct opgemerkt moet worden dat het feit dat deze muziek, bij haar verschijnen dus eigenlijk al honderd jaar oud, de onbevangen luisteraar niettemin weet te boeien door de rijkdom aan ideeën en het kolossale vakmanschap. Nu de stormen over het postmodernisme zijn uitgewoed en we weer gewoon van muziek mogen genieten bestaat er zeker een dankbaar gehoor voor Joubert, al zal zich dat noodgedwongen tevreden moeten stellen met geluidsdragers.

Het label Lyrita, na een lange periode van stilzwijgen uit de as herrezen, verrast met een gloednieuwe registratie van beide partituren, gedirigeerd door veteraan William Boughton (1948), de kleinzoon van componist Rutland Boughton. Boughton was in de beginjaren van de cd vooral actief met een kaartenbakorkest, waarmee hij budgetopnamen van gemiddelde kwaliteit leverde met Brits repertoire. Hier neemt hij revanche met een uitstekend orkest, een prachtopname en last but not least de eminente bijdrage van die andere veteraan op de piano, ook zo'n man die enorm heeft bijgedragen aan de Britse muziek, Martin Jones (1940). My hat is off!

index