CD-recensie
© Siebe Riedstra, juni 2010
 |
Holst: The Planets op. 32 - Lyric Movement voor altviool en klein orkest.
Matthews: Pluto the Renewer.
Tim Pooley (altviool), The Hallé Orchestra o.l.v. Mark Elder.
Hyperion CDA67270 • 75' •
 |
|
| Gustav Holst (1874-1934) |
Gustav von Holst (zo heette hij voor de Eerste Wereldoorlog) voltooide zijn zevendelige suite voor groot orkest The Planets in 1916, maar de ontdekking van Pluto in 1930 maakte het eigenlijk noodzakelijk om er nog een deel aan toe te voegen. De componist, die eerst in 1934 stierf, piekerde daar natuurlijk niet over: het stuk was af. Bovendien stond Holst sowieso wat wantrouwig tegenover het succes van zijn meestgespeelde opus. Het was Kent Nagano, toen nog chef van het Hallé Orchestra in Manchester, die op het idee kwam om Colin Matthews (behalve componist ook administrateur van de Holst Foundation) te vragen het achtste deel er bij te maken. Na veel bedenkingen gaf Matthews toe en het resultaat was in 2005 voor het eerst te horen in Manchester en op de Proms. Inmiddels zwaait Mark Elder de baton over het Hallé orkest, en hij is het die op deze cd uit 2006 Pluto ten doop houdt. Pluto is een virtuoos scherzando geworden, vluchtig, ongrijpbaar als zijn gaswolken en in pianissimotinten gehouden met veel knisperend slagwerk en Holsts geliefde celesta; slechts tweemaal breekt er een kortstondig en heftig fortissimo-onweer los. Matthews heeft kans`gezien om iets te maken dat wonderwel bij Holst past, maar hij blijft natuurlijk een vreemde eend in diens bijt.
 |
| Detail van 'Mars'in de bewerking voor twee piano's |
Eén nieuw deel rechtvaardigt niet direct nóg een nieuwe opname van dit ‘warhorse’ in de meest letterlijke zin van het woord. Het goede nieuws is echter dat Elder en het financiëel en artistiek al jaren veelgeplaagde Hallé een uitstekende uitvoering neerzetten die zich kan meten met de beste. Bovendien is de opname die Tony Faulkner en Andrew Keener maakten in de Bridgewater Hall in Manchester van topkwaliteit. Wel word je, wanneer je de zachtste passages nog wilt kunnen horen door de fortissimo’s uit je stoel geblazen.
 |
|
| Colin Matthews (1946) | |
Het aanvullende werk, de Lyric Movement, had wat mij betreft plaats mogen maken voor een werk van Colin Matthews. Wanneer Matthews bovendien had besloten om Pluto niet met de navelstreng van een ijle vioolsolo aan Neptunus te verbinden was het niet nodig geweest om dat deel een tweede keer (‘with original ending’) op de cd te zetten en was er ruimte geweest voor nóg meer Matthews. Bent u nu nieuwsgierig genoeg gemaakt naar deze componist, luister dan eens naar zijn ‘Fourth Sonata voor orkest, briljant gespeeld door London Sinfonietta o.l.v. Oliver Knussen op DG 447 067. Minimal music waar je je hersens niet voor thuis hoeft te laten.