CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, augustus 2013

 

Goldstein: Cyclorama

James Pearson (piano), Grace Davidson (sopraan), Balanescu Quartet & Ensemble o.l.v. Jonathan Goldstein

Brilliant Classics 9278 • 45' •

Opname: zonder jaartal, Church of St Jude-on-the-Hill, Londen

www.cycloramathealbum.com

   

De Britse componist Jonathan Goldstein (net als de opname zonder jaartal) schrijft noten voor de commercie: reclamejingles, filmmuziek, vast ook wel ringtones. Direct na zijn opleiding werd hij Music Director van de Royal Shakespeare Company, waar hij in spraakmakende producties van Trevor Nunn verantwoordelijk was voor de muziek. Met deze cd wil hij een selectie uit die toneelmuzieken aan een groter publiek voorstellen. Ook als filmcomponist is hij succesvol, en het zou me niet verbazen wanneer hij met het daarmee verdiende geld deze opname van zijn ‘Cyclorama’ zelf heeft kunnen bekostigen. Een cyclorama heeft overigens niets met fietsen te maken, het is meer een soort Panorama van Mesdag, vertaald in muziek. Zo komt het hier ook over, als een aaneenschakeling van vignetten, waarin verschillende instrumenten de hoofdrol spelen. Muziek die eigenlijk niets anders wil dan de vertaalslag maken van onbekommerd amusement naar ernstige noten. Anders gezegd: klassiek geschoolde musici een kans te bieden om ook eens een groot publiek te bereiken. En misschien is dat ook wel hard nodig, nu de vertrouwde subsidiekranen resoluut dichtgedraaid worden.

Goldstein zal er geen last van hebben, zijn Cyclorama stelt geen eisen aan de luisteraar, integendeel. Hier zijn we definitief beland in de eenentwintigste eeuw, waarin niet alleen keurige componisten als John Adams en Arvo Pärt de toon zetten. Tot schrik van menige muziekcriticus duiken er ineens figuren op als Ludovico Einaudi en Karl Jenkins – ‘componisten’ die de kunst schijnen te hebben afgekeken van Erik Satie, honderd jaar geleden een struikelende voorloper, en nu een modieuze trendsetter. Lopen we achter of is het gewoon een kwestie van de klok gelijk zetten? Het grote publiek komt niet naar het Concertgebouw maar besteedt met gemak €100 aan een kaartje voor de Ziggo Dome, geeft niet voor wie, Rihanna of Placido.

Verandering is gezond, dus niets ten nadele van Einaudi en Goldstein, en al die kiene rakkers die inmiddels ontdekt hebben waar het met de nieuwe muziek naar toe moet. In de muziekpaleizen wordt het in ieder geval een stuk rustiger, zonder al die subsidieslorpende orkesten met al hun moeilijke noten. Slimmerikken als Jonathan Goldstein weten raad. Op de website van het album staat een filmpje waarin hij een en ander sympathiek en pretentieloos uitlegt. Roll over Boulez.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links