CD-recensie
© Siebe Riedstra, september 2014
The Romantic Piano Concerto - Vol. 63Godard: Pianoconcert nr. 1 in a, op. 31 - Pianoconcert nr. 2 in g, op. 148 - Introduction & Allegro op. 49 Howard Shelley (piano en directie), Hyperion CDA 68043 • 70' • Opname: april 2013, Federation Concert Hall, Hobart, Tasmania, Australië |  |
Een van de wonderen van het digitale tijdperk is een serie als The Romantic Piano Concerto van het Britse label Hyperion. Vijftig jaar geleden zou geen mens geloofd hebben dat zoiets mogelijk was: de systematische ontginning van een repertoire waar niemand zich om leek te bekommeren. De optelsom van goedkope opnametechnieken, de computer als hulpmiddel, ambitieuze orkesten en solisten levert verrassende resultaten op - van tenenkrommend tot hartverwarmend. The Romantic Piano Concerto zorgt al sinds 1991 voor de hartverwarmende ervaringen, en ook in deel 63 is het weer raak. Na beluistering van het Tweede pianoconcert in g van Benjamin Godard zal menigeen die het Tweede pianoconcert in g van Camille Saint-Saëns kent zich afvragen wat er zo fout was aan dat van Godard. De geschiedenis geeft het antwoord: Saint-Saëns schreef zijn opus in 1868, Godard kwam met hetzelfde idioom op de proppen in 1893. Verander de jaartallen in 1968 en 1993 en het antwoord krijgt contouren.
Benjamin Godard (1849-1895) was een vioolspelend wonderkind dat al op zijn zestiende voor een componistenloopbaan koos. In zijn korte leven schreef hij een ontzagwekkend oeuvre bij elkaar, maar eeuwige roem verwierf hij slechts met een mopje van drie minuten: de Berceuse uit de opera Jocelyn. Iedereen speelde of zong het, van Fritz Kreisler tot Bing Crosby, honderden keren moet het de hitlijsten hebben gehaald. Godard was tot zijn veertigste een succesvol componist, maar werd door nieuwe geluiden ingehaald voordat hij overleed. Geveld door tuberculose en met een joodse stamboom verhuisde hij naar het kerkhof van vergeten componisten.
In 2008 verschijnt een prachtige cd op het label Naxos; de twintigjarige Chloë Hanslip geeft alles in de twee vioolconcerten van Godard. Een indrukwekkende muzikale wekker die niemand wakker schudde. Het zal Howard Shelley en zijn Tasmaanse manschappen op deze Hyperion uitgave niet anders vergaan, maar daarom niet getreurd. De muziekliefhebber van anno nu mag zich verheugen in twee volwassen uitgaven met soloconcerten waar je met groot plezier naar luistert. En horen we daar het langzame deel uit Beethovens Vijfde pianoconcert langskomen in Godards opus 31?
Howard Shelley is een pianist met een missie die geen grenzen kent. Het grote repertoire heeft hij al lang en breed opgenomen, dus is hij gaan dirigeren - eerst vanaf het klavier, daarna ook zonder. Hier combineert hij zijn ervaring in repertoire dat op het randje ligt van die uitdaging, want in deze laatromantische werken kan niet iedereen een heel orkest moeiteloos in toom houden. Het Tasmaanse orkest zit op de punt van zijn stoel, in een zaal die ik niet ken maar zo te horen akoestische problemen kent die kunstmatig opgelost moeten worden. Dat is door de opnametechnici vakkundig gedaan. Een aanrader voor de liefhebbers van het grote romantische pianoconcert.