CD-recensie
© Siebe Riedstra, oktober 2014
Finnissy: Mississippi Hornpipes - Seterjentens fritag - Amphithéâtre des Sciences Mortes - Jive - Molly House - Violin Sonata Darragh Morgan (viool), Mary Dullea (piano), Métier msv 28545 • 62' • Opname: juni 2008, The Harty Room, Queen's University, Belfast |
Wanneer een Britse componist op de proppen komt met de titel 'De allerheiligste Ledematen des lijdenden Verlossers' prikkelt dat de nieuwsgierigheid. Michael Finnissy is in ons land in kringen van de nieuwste muziek zeker geen onbekende, maar het bredere muziekpubliek zal bij het horen van zijn naam niet meteen gaan stralen.
Michael Finnissy (1946) past als componist in de hoek van toondichters die er niet voor terugschrikken om uiterst gecompliceerde partituren aan hun uitvoerenden voor te leggen. In het geval van Finnissy komt daar dan bij dat hij ze zelf nog kan spelen ook - hij is een begenadigd pianovirtuoos. Zijn meest in het oog springende werken schreef hij dan ook voor zijn eigen instrument: The History of Photography in Sound, een cyclus van vijfeneenhalf uur, en transcripties van Songs van Gershwin en operafragmenten van Verdi, die hij met karrevrachten eigen noten lardeert. Op bovengenoemde website van The Guardian is daarover veel wetenswaardigs te lezen - en te horen.
Op deze cd zijn een aantal werken voor viool en piano verzameld, met hier en daar assistentie van een tweede klavier of een toevallige stofzuiger. Het klinkende resultaat is lastig te omschrijven. Het lijkt alsof John Cage met de vondsten van Charles Ives aan de haal is gegaan, met gebruikmaking van melodieën uit de Engelse volksmuziek. Soms kreeg ik het gevoel dat ik naar flarden Vaughan Williams zat te luisteren, maar dan achterstevoren gespeeld. In Molly House lijkt het alsof een partituur van JSB in snippers is geknipt die vervolgens in een willekeurige volgorde aan elkaar zijn geplakt. De frases kloppen voor geen cent en de begeleiding houdt zich niet met begeleiden bezig. Zo nu en dan komt de stofzuiger langs of wordt de haardroger aangezet.
Violist Darragh Morgan en pianiste Mary Dullea geven alles in deze buitengewoon veeleisende muziek, waarin luisteren gemakkelijker is dan spelen. Molly House bleef in mijn hoofd hangen, en dus luisterde ik nog eens. Een Molly House was in de tijd van Handel een bordeel voor homosexuelen. Voor Finnissy is componeren een politiek bedrijf, en de herenliefde kent hij uit ervaring. Uit opera's van Handel knipte hij fragmenten die hij aan de uitvoerenden aanbiedt als een kit - een doos met gereedschap. Het feit dat Finnissy zelf zijn medewerking verleent staat borg voor exemplarische uitvoeringen en de glasheldere opname is ideaal voor deze partituren.