CD-recensie

© Siebe Riedstra, september 2015

Net als Mendelssohn is Mario Castelnuovo-Tedesco (1895-1968) een telg uit een joodse bankiersfamilie. Hij boekte al jong aanzienlijke successen, maar daaraan kwam een einde door de opkomst van het fascisme. In 1939 week hij uit naar de Verenigde Staten, waar hij in Hollywood een nieuwe carrière begon als filmcomponist, en als leraar compositie in dat genre. Tot zijn leerlingen behoorden coryfeeën als John Williams, André Previn, Nelson Riddle, Henry Mancini en Jerry Goldsmith. Nog voor zijn vertrek naar de USA maakte hij kennis met de gitaarvirtuoos Andres Segovia, met als resultaat een prachtig gitaarconcert en een lawine aan gitaarmuziek in alle mogelijke maten en vormen. Van zijn andere soloconcerten heeft het Tweede vioolconcert, geschreven voor Heifetz, zich discografisch kunnen handhaven.

Tot voor kort was er slechts sprake van het pianoconcert van Castelnuovo-Tedesco, maar aan het speurwerk van de Italiaanse pianist Allessandro Marangoni danken we de vondst van een tweede partituur, het Tweede Pianoconcert in F, geschreven in 1936/7. In het boekje wordt uitgebreid verteld hoe en waar Marangoni de partituur heeft teruggevonden, maar er wordt geen woord gerept over een eventuele cd-première. Vreemd. Van het Eerste pianoconcert ken ik slechts één eerdere opname, op het Amerikaanse label Elan (CD2222), en gespeeld door Santiago Rodriguez. In de speellijst wordt de toonsoort van het eerste concert vermeld als g-mineur, dat moet majeur zijn. Niettemin heeft het label Naxos met deze uitgave een pracht van een troefkaart in handen, daarbij geholpen door de uitvoerenden. Want Marangoni is een uitstekende pianist, en hij krijgt hulp van het Malmö Symphony Orchestra, een van de beste orkesten van Scandinavië. Dirigent is Andrew Mogrelia, die voor Naxos een aantal waardevolle ballet-cd's heeft ingespeeld (Delibes, Tsjaikowski), en momenteel in Australië actief is.

Castelnuovo-Tedesco nam uit Italië drie liefdes mee: het landschap van zijn geboortestreek, de bijbel en Shakespeare. Dat laatste uitte zich in twee opera's, ontelbare liederen, elf concertouvertures (hier besproken) en toneelmuziek. In die laatste categorie vallen de Vier dansen uit Love's Labour's Lost. Bepaald geen niemendalletjes, maar vier fraaie karakterstukken: een statige Sarabande voor de koning van Navarra, een Franse Gavotte, een Spaanse Dans en een Russische Masque. In Wikipedia valt te lezen dat deze vier dansen zijn geschreven voor piano en orkest, maar dat is onzin. Op de speellijst staat uitdrukkelijk vermeld dat er niet alleen sprake is van een eerste opname, maar ook een eerste uitvoering. Castelnuovo-Tedesco's volwassen idioom laat zich beschrijven als neo-romantisch of neo-klassiek, maar in beide gevallen speelt de dissonant nauwelijks een rol. Heerlijke romantische luistermuziek, voorbeeldig uitgevoerd en prachtig opgenomen. Een waardevol document voor een onderschatte toonmeester, die dank zij Naxos zowaar een rijke discografie lijkt te krijgen.

index