CD-recensie
© Siebe Riedstra, maart 2015
Boccherini: Cellosonate nr. 1 in A, G 13 - nr. 6 in A, G 4 - nr. 2 in C, G 6 Cirri: Cellosonates op. 15 nr. 3-5 Catherine Jones (cello), Giulia Nuti (klavecimbel), Alison McGillivray (cello), William Carter (luit en gitaar) Deutsche Harmonia Mundi 88875013182 • 78' • Opname: november .2013, Villa San Fermo, Lonigo (I) |
De Australische celliste Catherine Carter studeerde in Den Haag bij Jaap ter Linden en maakte vervolgens tien jaar lang deel uit van Ton Koopmans Amsterdam Baroque Orchestra als solocelliste. Uiteraard draaide zij ook mee bij soortgelijke buitenlandse ensembles als The Acadamy of Ancient Music en Il Complesso Barocco. Met Frans Brüggen en diens Orkest van de Achttiende Eeuw trad ze op als soliste in concerten van Leonardo Leo en Johann Christian Bach. In de toelichting geeft ze aan al eerder een opname van precies deze drie cellosonates van Boccherini gemaakt te hebben.
Luigi Boccherini was zelf een begenadigd cellovirtuoos, en in vrijwel al zijn werken is een bijzondere plaats voor dat instrument ingeruimd, met name in de kwintetten met een tweede - concertante - cellopartij. Uiteraard componeerde hij stapels concerten en sonates voor zijn instrument. Catherine Jones heeft drie sonates uitgekozen, en voert ze uit met een tweede cello en gitaar als continuo. Dat het heel anders kan laat Luigi Puxeddu horen op het label Brilliant (complete cellosonates, 93784) - hij speelt ze als een duet voor twee celli, en in een lagere stemming. Wie van de twee gelijk heeft mogen we zelf uitmaken, de muziek is schitterend. Niet voor niets noemden zijn tijdgenoten Boccherini 'Mevrouw Haydn'.
Boccherini en zijn tijdgenoot Giovanni Battista Cirri, ook een cellovirtuoos, werden beide gepubliceerd in Londen rond het jaar 1775. Reden voor Jones om de tweede helft van haar cd vol te spelen met drie van diens sonates. Hier is de continuopartij in handen van klavecimbel en cello - volgens Jones gaat het om een plaatpremière. Voor beide componisten houdt Jones een vurig en overtuigend pleidooi. De curiositeit van het repertoire en de kwaliteit van de muziek doen de rest.
Slordigheid of aangename verrassing: de speelduur van het schijfje is 78 minuten, niet 67 zoals op de verpakking aangegeven. De verpakking maakt op de achterzijde melding van de Sonate nr. 2 in C, G 2 - in de toelichting krijgt dezelfde sonate een ander G (Gérard) nummer, namelijk G 6, en dat blijkt correct. Voor het overige niets dan lof voor de prachtopname en de toelichting van de hand van de celliste.