CD-recensie

© Siebe Riedstra, oktober 2018

Zeventien jaar was Hilary Hahn toen ze furore maakte met haar debuutalbum Hilary Hahn plays Bach, voor het label Sony. Dat was in 1997 en inmiddels mag Hahn terugkijken op een uiterst succesvolle carrière vol concerten en opnamen. Voor Sony nam ze vijf cd's op, voor DG twaalf. Ze valt op door haar gedurfde programmakeuze: het vioolconcert van Schönberg combineerde ze met dat van Sibelius, Brahms met Stravinsky, Tsjaikovski met Jennifer Higdon en Beethoven met Bernstein. Op Jaap van Zwedens afscheid van het Radio Filharmonisch Orkest in de ZaterdagMatinee in november 2011 liet ze Nederland kennis maken met het concert van Jennifer Higdon. Een magnifieke prestatie die duidelijk maakte waar ze voor staat: vioolspelen in zijn zuiverste en meest geconcentreerde vorm. Ze loopt niet heen en weer, ze trekt geen bekken, ze doet niets anders dan schitterend vioolspelen. En dus zijn er 'kenners' die haar een ijskonijn noemen.

Ze is inmiddels achtendertig en heeft in de afgelopen twee decennia minstens eens per week antwoord moeten geven op de vraag: wanneer komt het vervolg op je Bach? Het antwoord staat op deze cd, haar eerste voor het label Decca. Daarmee is Hahn waarschijnlijk de eerste violist die deze werken in twee afleveringen presenteert die niet een jaartje, of desnoods twee jaartjes na elkaar zijn opgenomen. Dit is door de enorme afstand van twintig jaar en de wellicht nog grotere afstand tussen een 'teenage phenomenon' en een 'world famous artist' een luisterervaring die net zoveel met Hilary Hahn als met Johann Sebastian Bach te maken heeft.

Hilary Hahn was in 1997 niet alleen een vioolwonder, ze wist ook al precies wat ze wilde. Geen Mozart of Beethoven, maar Bach. Het zal haar ongetwijfeld zijn afgeraden, maar ze heeft doorgezet. Iets van die chutzpah klinkt door in haar spel. Het is vitaal, brutaal, teder, onwaarschijnlijk virtuoos en heeft zo te horen lak aan de historisch accurate manier van vioolspelen die in 1997 al lang en luid van zich liet spreken. In 2018 horen we een violiste die zo nodig nog meer technische verfijning aan haar spel heeft toegevoegd, maar het is een verfijning van de techniek. Ze heeft in twintig jaar niet gezocht naar een veranderende kijk op de noten van Bach, ze is uitsluitend bezig met vioolspelen op het allerhoogste niveau. Heel veel violisten en heel veel vioolliefhebbers zullen met open mond naar deze cd luisteren. Maar er is ook reden om je te verbazen over zo'n aanpak. In 1997 was de jonge Hilary in staat om haar vibrato aan te passen aan het moment, in 2018 staat het vibrato niet meer in dienst van de noten van Bach, maar dient het tot het perfectioneren van de klank.

Hilary Hahn is en blijft een van de beste vioolvirtuozen van haar generatie. Dat was ze in 1997 en dat is ze in 2018. Haar inzichten in Bach zijn met deze uitgave eindelijk compleet, en haar fans zullen juichen. Dat die inzichten in 1997 frisser waren dan in 2018 is het raadsel van Hilary.

index