CD-recensie
© Siebe Riedstra, maart 2019
Arriaga: Ouverture Los esclavos felices - Herminie, cantate voor sopraan en orkest - Ouverture op. 20 - Aria uit de opera Médée - Symfonie in D Berit Norbakken Solset (sopraan), BBC Philharmonic o.l.v. Juanjo Mena |
Juan Crisóstomo Jacobo Antonio de Arriaga y Balzola werd net als Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart geboren op 27 januari, maar vijftig jaar later, in 1806. (27 januari is de naamdag van Sint Chrysostomos). Dat we de naam Arriaga überhaupt kennen mag een wonder heten, want hij stierf op 16 januari 1826, een paar dagen voor zijn twintigste verjaardag. Hij werd geboren in Bilbao, als achtste van negen kinderen van welgestelde ouders die zijn muzikale talent onderkenden en zorgden voor een goede scholing aan het Parijse Conservatorium. Drie instrumentale werken hebben hem over de jaren de bijnaam 'de Spaanse Mozart' - in zijn geboortestreek 'de Baskische Mozart' - bezorgd: de Symfonie in D, drie strijkkwartetten, en de ouverture tot de (verloren) opera Los esclavos felices, die voor een werk van Rossini kan doorgaan.
De Franse klavecinist, dirigent en musicoloog Christophe Rousset bezorgde in 2006 in samenwerking met de dirigent van deze uitgave, Juanjo Mena, de uitgave van de complete werken van Arriaga, gepubliceerd in twee delen door het Instituto Complutense de Ciencias Musicales. Voor die datum waren de Symfonie en de Ouverture al bekenden in de catalogus, en sindsdien zijn er van alle werken meerdere opnamen verschenen. Ouverture op. 20 biedt een verrassende inkijk in Arriaga's ontwikkeling. Hij schreef het werk op vijftienjarige leeftijd, en gezien het opusnummer was hij toen al een tijd actief als componist.
Juanjo Mena was van 2011 tot 2018 chef-dirigent van de BBC Philharmonic, en deze uitgave zou zo maar zijn afscheid kunnen markeren. Een passend gebaar: zowel componist als dirigent stammen uit het trotse Baskenland. Van de instrumentale werken op deze uitgave bestaan meerdere opnamen die met wat meer inzicht in de uitvoeringspraktijk van het begin van de negentiende eeuw zijn gemaakt. Mena kiest voor een benadering die in de jaren zeventig bijdetijds zou hebben geklonken (denk Neville Marriner) maar inmiddels gedateerd overkomt. Wat niets wil zeggen over de kwaliteit van het musiceren, daar is niets mis mee. In de vocale delen worden we verwend door de kristalheldere Noorse sopraan Berit Norbakken Solset, fris als gesmolten ijs en warm als het noorderlicht. Uitstekende toelichting met een persoonlijk woord van de dirigenten een behaaglijke opname die nauw aansluit bij de interpretatie van Juanjo Mena.