CD-recensie
© Kees de Leeuw, augustus 2021 |
Wie denkt al een aardig deel van het oeuvre van Telemann te kennen wordt weer met beide benen op de grond gezet wanneer men zich verdiept in zijn vocale werken. In de TWV (Telemann-Werke-Verzeichnis) staan ongeveer 2000 geestelijke cantates vermeld, waarvan slechts een deel op cd is uitgebracht. De categorie seculiere cantates, serenades en allerlei soorten vocale gelegenheidswerken telt globaal 'slechts' tweehonderd werken, met dezelfde restrictie voor de liefhebber. Telemann componeerde volgens de TWV tenminste 35 cantates en serenades voor alleen al huwelijken! Hij had zelf vrijwel zeker een ambivalente houding ten aanzien van het huwelijk. Zijn eerste vrouw stierf in 1711 enkele dagen na de geboorte van hun eerste dochter, na een huwelijk van ruim een jaar. Zijn tweede huwelijk, gesloten in 1714, had ook een schaduwzijde want het werd na twee decennia officieel ontbonden. Mogelijk werd overspel als officiële reden gegeven, terwijl in Hamburg, waar Telemann woonde, het gerucht werd verspreid dat zij gestorven was. In werkelijkheid ging ze echter naar Frankfurt am Main. De serenade is een kritische dialoog tussen Ametas die de liefde aanprijst en de uiterst sceptische Crito. Wellicht werd de serenade ooit als een soort toneelstuk of dramatisch deel uit een opera uitgevoerd. Telemann herkende zich ongetwijfeld in beide figuren en het zal hem alleen al daarom hebben geïnspireerd. De melodie is soms eenvoudig, maar vaak weet hij toch weer te verrassen, iets wat bij veel van zijn minder begaafde tijdgenoten vaak niet het geval is. In 1731 publiceerde Telemann de serie Sechs Cantaten, waarvan de vijfde Lieben will ich is getiteld. Er is één solist (tenor) die zowel de rol van verteller als van de afgewezen man vertolkt. Woorden als Erbarme dich en Ich bin dem Grabe nah zijn veelzeggend, maar de vrouw die hij zo zeer begeert wijst hem spottend af. Ze trouwt een andere man, maar achter de schone schijn verbergt zich een tiran die zelfs gelogen heeft over zijn (vermeende) rijkdom. De afgewezene verheugt zich bovenmate in haar ongeluk en de afsluitende aria is dan ook vol vreugde. In Der Weiberorden verheugt een bruid zich op haar komend huwelijk, waarbij ze in de armen van haar man slapen kan en na drie kwartalen een zoon verwacht, zoals letterlijk in de tekst staat. En over zijn kussen: "es schmeckt wie Speck und Sauerkraut, wonach man alle Finger leckt". Het gaat immers in de afsluitende aria erom de tijd te doden met de aangenaamste zaken. Telemann mag met zijn huwelijken veel narigheid hebben ondervonden, hij hield van de liefde en wist dat mooi in zijn muziek uit te drukken. index |
|