CD-recensie

© Kees de Leeuw, maart 2018

Mayke Rademakers komt uit een muzikaal geslacht met beroemde voorouders, onder wie de beroemde cellist Adrien Francois Servais (1807-1866), die ook wel "de Paganini van de cello" werd genoemd.
Ze (b)leek dus voorbestemd om de cello als instrument te kiezen, wat versterkt werd door de melancholische klank van het instrument die goed past bij haar gevoelige karakter. Ze studeerde onder meer in Tilburg, Wenen, Detmold en Cincinnati. Ze kreeg les of volgde masterclasses bij onder andere André Navarra, Janos Starker en William Pleeth. In Utrecht specialiseerde ze zich aan het conservatorium in kamermuziek met als docenten Viktor Liberman en Philip Hirschhorn. Liberman kreeg bekendheid als concertmeester van het Rotterdams Filharmonisch Orkest en later het KCO. Hirschhorn was docent van Janine Jansen en Liza Ferschtman. De als veeleisend bekende staande docenten waren op hun beurt soms verbaasd over de welhaast nog (zelf)kritischer Mayke Rademakers. Dankzij haar muziek- en levenspartner, de pianist Matthijs Verschoor, kreeg haar muziekleven een nog diepere dimensie en ze ontwikkelde zich tot een uitstekende celliste.
Met deze achtergrond moet zelfs een zeer kritische musicus dan toch wel veel zelfvertrouwen opbouwen. Dat blijkt nu uit deze cd waar Rademakers zich niet alleen als een voortreffelijke musicënne presenteert. maar ook haar eigen composities speelt, die ze zelf als improvisaties omschrijft, en ze de strak gebaande paden van de klassieke muziekpraktijk verlaat.

Wanneer je composities van Goebaidoelina, Penderecki, Kurtág, Schnittke en Britten combineert met de zes cello suites van Bach en daar zelfs eigen improvisaties gebaseerd op werken van de meester uit de barok aan toevoegt is dat al best een beetje gewaagd. Dat deed Rademakers enkele jaren geleden op een hier besproken cd-uitgave (klik hier voor de recensie).

Stagioni gaat verder en (b)lijkt een welhaast radicale verandering, waar Mayke Rademakers zich beduidend verder verwijdert van de klassieke muziek. Ze bespeelt geen akoestische cello, maar een e-cello. Een elektrische cello is een cello zonder klankkast maar met de nodige elektronica waardoor je zelfs als solist voor je eigen begeleiding kunt zorgen. Dat klinkt wel heel anders dan de fantastische ondersteuning van Matthijs Verschoor zoals we die horen op eerdere cd's.

Op Stagioni zijn de vier jaargetijden opgenomen maar het is zeker geen arrangement van Vivaldi's magnum opus. Vooral in het tweede deel van Autunno herkende ik heel expliciet het origineel, maar in andere delen is het soms beduidend minder eenvoudig om sporen van de Italiaan te traceren. Overigens klinkt het eerste deel van Autunno getiteld Nostalgia het meest klassiek. Voor luisteraars die eigenlijk alleen van klassieke muziek houden en toch willen kennismaken met deze cd lijkt me dat een prima deel om mee te beginnen.

Rademakers liet zich, blijkens het cd-boekje waarvoor ze zelf de tekst aanleverde, inspireren door Hildegard von Bingen, vroege polyfonie, Sefardische volksmuziek en Afro-Amerikaanse blues. Toch valt het niet mee om de muziek te typeren. Als ik het met enkele woorden zou moeten karakteriseren zou ik het meditatief en minimalistisch noemen, afgewisseld met soms wild opzwepende ritmes.

Voor Mayke Rademakers was het een avontuurlijke en bevrijdende zoektocht waarbij ze zich heerlijk op improviseren kan uitleven en dat doet ze fantastisch. Vooral daarom vind ik het een mooie en bijzondere uitgave, waarbij ik wel besef dat deze cd niet elke lezer van deze website zal aanspreken.

index