CD-recensie
© Jan de Kruijff, oktober 2007
 |
|
 |
D. Scarlatti: Sonates K 1-30.
Alain Planès (pianoforte).
Harmonia Mundi HMC 90.1838/9 • 121' • (2 cd's)
D. Scarlatti: Sonates K 20, 24, 27, 30, 87, 197, 365, 426, 427, 429, 435, 448, 455, 466, 487, 492, 545.
Jevgeni Sudbin (piano).
BIS-CD-1508 • 76' •
De 'Essercizi' werden pas laat in de jaren 1730 in Londen gepubliceerd. In de Spaanse paleizen waar Scarlatti werkzaam was, waren fortepiano’s aanwezig, dus is het in authentieke zin gerechtvaardigd om zijn eerste dertig sonates, bekend als Esserzici ook op dat instrument te vertolken. Alain Planès is daarin tot nu de enige consequente speler, die het echter (vooreerst) bij de eerste dertig sonates laat. Hij bespeelt een prachtig instrument met een omvang van zes octaven dat tussen 1795 en 1810 in Wenen werd gebouwd door Johann Schantz. Met als voordeel dat er ten opzichte van het klavecimbel grotere dynamische contrasten kunnen worden aangebracht en waarmee een brug wordt geslagen tussen de klavecimbel- en de pianowereld van de Weense klassieken. Planès speelt vaardig en met veel fantasie en nuanceringsvermogen.
De Rus Sudbin (Sint-Petersburg 1980) vertegenwoordigt de jonge generatie Scarlatti-vertolkers en hij doet dat uiterst virtuoos en enthousiast. Het is geen toeval dat hij het meeste uitblinkt in de dramatischer mineurwerken. Hij gaat heel vlot, maar ongehaast te werk en weet overal een specifieke expressie te vinden. De aanpak is natuurlijk uitgesproken pianistiek, maar wat is daar tegen? De muziek mousseert en klinkt vrij gewichtloos. Ook een uitblinker van wie we graag meer willen horen.
Vergelijkingen met andere vertolkers zijn vrij zinloos omdat iedereen zijn eigen keuzes maakt. Volstaan kan worden met de conclusie dat dit tweetal uitgaven elk in zijn soort zeer de moeite waard is.