CD-recensie
© Jan de Kruijff, oktober 2005
 |
Rachmaninov: Pianoconcerten nr. 1 in fis, op. 1 - nr. 2 in c, op. 18.
Leif Ove Andsnes (piano), Berliner Philharmoniker o.l.v. Antonio Pappano.
EMI 474.813-2 • 59' •
Pappano voor het eerst voor het Berlijnse orkest? Het is wel meteen raak en een succes want het vaak wat bedaagd opererende ensemble speelt met een withete intensiteit die precies past bij de stormachtig romantische aanpak van de Noorse pianist die daar al eerder te gast was bij Jansons voor een opname van het onafscheidelijke koppel pianoconcerten van Schumann en Grieg (EMI 557.562-2).
Bij het Tweede pianoconcert is dat misschien niet zo verwonderlijk, want het gaat daar om een met enthousiast applaus en bravogeroep eindigende ‘live’ opname van een uitvoering van begin juni 2005; het Eerste pianoconcert werd direct daarna, maar zonder publiek vastgelegd.
Wat zijn de hoogwaardigste alternatieven van deze veel opgenomen werken? Kocsis (Philips 446.582-2) koppelde het eerste concert aan het vierde en de Paganinirapsodie en het tweede aan het derde en de Vocalise (Philips 446.199-2), Ashkenazy het eerste aan de Paganinirapsodie (Decca 417.613-2) en het tweede dito (Decca 417.702-2). Richter (Melodyia 74321-29460-2), Lill (Nimbus NI 5511), Ghindin (Ondine ODE 977-2) en Zimerman (DG 459.643-2) zijn op Rösel (Berlin Classics) na de enigen die de nummers 1 en 2 bundelden. Waarbij Zimerman met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Bij Andsnes en Pappano zijn de verve en de geëxalteerdheid nog wat verder opgevoerd maar blijft de poëzie nauwelijks achter. Meteen het begin van het eerste concert is heel briljant en pakkend retorisch, de cadens is een wonder en in het langzame deel wordt wat rubato niet geschuwd. En steeds is het solospel kraakhelder en gaaf. De brandende intensiteit wordt in het tweede concert met een opgelegd romantische inslag nog opgevoerd. Thema na thema is vervuld van verlangen en bitterzoete intensiteit.
Het moge duidelijk zijn: het gaat wat deze combinatie betreft tussen de wat verfijnder Zimerman en de tomeloze, robuustere Andsnes, waarbij de DG opname qua balans en klank iets in het voordeel is ten opzichte van de wat globaler, naar scherpte neigende EMI dito.
Deze cd heeft verder een (althans voor mij) nieuw grapje. Wie met de computer naar de website www.andsnesrachmaninov.com gaat en het plaatje in het loopwerk stopt kan na het activeren van die website een bonustrack beluisteren.