CD-recensie

 

© Jan de Kruijff, november 2006

 

Beethoven: Pianoconcert nr. 2 in Bes, op. 19.

Haydn: Pianoconcert nr. 11.

Schumann: Fantasie in C, op. 17 - Fantasiestücke op. 12.

Franck: Vioolsonate.

Debussy: Vioolsonate.

Martha Argerich (piano), Ivry Gitlis (viool), London Sinfonietta o.l.v. Martha Argerich.

RCA 74321-98836-2 • 1.36' • (2 cd's)


Opgewarmde kost van Argerich uit de jaren 1976 tot 1980 kan men schouderophalend vinden. Zichzelf deels herhalende kost kan men ook achteloos vaststellen, want Beethovens Tweede pianoconcert deed ze immers in 1985 ook nog eens met Sinopoli (DG) en onlangs met Abbado weer (ook DG); het Haydn-concert was er al met Färber uit ’93 (weer DG), de Fantasie van Schumann kenden we al zowel van Sony 76713 als van EMI 763.566-2, de Fantasiestücke ook van die Sony cd en van de zaalopname uit het Concertgebouw (5 mei 1978, EMI 557.101-2) en de Vioolsonate van Franck uit 1977 van een RCA lp, die echter blijkbaar nooit naar cd werd overgeheveld. Bovendien speelde de pianiste de Vioolsonate van Franck in 1985 ook nog eens met Ruggero Ricci (Et'cetera KTC 1038) en met fluitist James Galway (RCA 09026-61615-2, 1975).

Dus: wat zou het, deze heruitgave? De echte Argerich bewonderaar door dik en dun zoals uw recensent heeft echter geen aanmoediging nodig in het streven haar optredens zo volledig mogelijk te documenteren. Eigenlijk is alles wat ze doet geweldig en bovendien is al het genoemde niet steeds vlot bij de hand, zodat de bundeling van haar in drie hoedanigheden – als dirigerend concertpianist, als kamermusicus en recitalist - een uitkomst is.

En eigenlijk steeds is ze geweldig, al wekt ze haast in de werken van Schumann de meeste bewondering. Ook de pianopartijen in de vioolsonates hebben sublieme trekken en we moeten de vibratorijke viooltoon van Gitlis maar voor lief nemen. Tintelend ook haar inbreng in beide pianoconcerten. Feitelijk klinkt alles even temperamentvol, toegewijd, geëngageerd, stijlvol, spannend en genuanceerd. Een uitgave als deze laat het ook extra betreurenswaardig lijken dat Argerich in de loop van haar carrière niet veel meer opnamen maakte. Gelukkig laat ze zich de laatste jaren ‘met haar vrienden en collega’s’ vrij vaak ‘live’ registeren bij wijze van noodzakelijke inhaalmanoeuvre. De surrealistische hoesafbeelding – de pianiste als een onder de lokken van een uitvergrote fille aux cheveux de lin begraven fanaticus – moeten we maar voor lief nemen.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links