CD-recensie

 

© Harry-Imre Dijkstra, april 2021


Russian Tales

Miaskovski: Cellosonate nr. 1 in D, op. 12 - nr. 2 in a, op. 81

Glazoenov: Twee stukken op. 20 (bew. voor cello en piano) - Chant du ménéstrel op. 71 (bew. voor cello en piano)

Andreas Brantelid (cello), Bengt Forsberg (piano)
Naxos 8.573985 • 55' •
Opname december 2019, Smålands Musik och Teater, Jönköping (Zweden)

   

Een fijn album met aangename muziek! De twee cellosonates van Nikolai Miaskovski (1881-1950) en drie korte werken voor cello en piano van Alexander Glazoenov (1865-1936), waaronder het beroemde Chant du ménéstrel, krijgen we gepresenteerd in een uiterst zangerige en warm ingevoelde uitvoering. Opvallend in de programmering is niet zozeer, dat er gekozen is voor muziek van twee land- en bijna-generatiegenoten, nog los van de relatie die de twee met elkaar hadden als leerling en docent respectievelijk. De twee componisten onderscheiden zich hier juist om de aard van hun muziek: de sonatevorm bij Miaskovski tegenover het genre van het karakterstuk van Glazoenov. Bovendien mogen we de uitingen van Glazoenov nog vroege werken noemen, terwijl Miaskovski's tweede sonate pas aan het einde van zijn leven ontstond. Tot slot mag niet onvermeld blijven dat de werken van Glazoenov oorspronkelijk gedacht zijn voor cello met orkest.

De behoudend-romantische Cellosonate nr. 1 schreef Miaskovski rond de beëindiging van zijn studie compositie, maar hij was toen al 30 jaar; hij voelde zich de vaandeldrager van de muziek van zijn docenten Ljadov, Rimski-Korsakov en Glazoenov en ging niet mee in de ontwikkeling van kompanen als Prokofjev en Rachmaninov. De Cellosonate nr. 2 is een relatief eenvoudig en innig werk, maar uit 1948...De tijden waren veranderd in de Sovjet-Unie en kennelijk had Miaskovski zich vooralsnog goed aangepast, hij ontving voor dit werk immers zijn tweede Stalinprijs. De samenwerking tussen Brantelid en zijn 35 jaar oudere pianist Forsberg is fraai en eendrachtig. Toen Brantelid nog een jonge tiener was werkten ze reeds samen. Hier wordt eenvoudigweg heel goed samenspel geboden, maar...het betovert niet, de magie ontbreekt. De Eerste sonate van Miaskovski gloeit te weinig.

Forsberg had in het verleden een magische samenwerking met cellist en generatiegenoot Mats Lidstrom, waarbij de heren elkaar echt uitdaagden. Daardoor kreeg vrijwel alles onder hun handen gelijk een onmisbare urgentie.

In de huidige samenwerking neigt de onderkoelde stijl van Brantelid en Forsberg de muziek soms wat onbelangrijk te maken. In de zeer geslaagde opname van de Sérénade espagnole jaagt Forsberg de lichtvoetigheid wel briljant op en komt Brantelid als cellist op spitzen voorbij. Ook het Minstrelenlied krijgt kleur en wordt werkelijk zangerig uitgevoerd.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links