CD-recensie

 

© Gerard Scheltens, januari 2013

 

 

Martin: Celloconcert (1966)

Honegger: Celloconcert (1929)

Schoeck: Celloconcert op. 61

Christian Poltéra (cello), Malmö Symfonieorkest o.l.v. Tuomas Hannikainen

BIS-CD-1737 • 73' •

Opname: juni 2007, Concertzaal Malmö


Chritian Poltéra maakte deze opnamen voor BIS al in 2007 en 2009. Zij werden toen uitgebracht in andere koppelingen (met kamermuziek van dezelfde componisten), maar zijn nu samengebracht op één cd. Het gaat om Zwitserse componisten, alle drie als ‘naam’ redelijk bekend, maar relatief weinig gespeeld. Frank Martin, die in Nederland woonde, is trouwens ook een beetje “van ons”.

Zelfs van een werkelijk grote 20ste-eeuwse componist als Arthur Honegger is de muziek enigszins op de achtergrond geraakt, maar wie zijn speelse, caleidoscopische celloconcert hoort dat op deze cd de centrale positie inneemt, begrijpt niet waarom. Het is een meesterwerk dat je in een kwartier tijd ritmisch steeds weer op het verkeerde been zet, maar ook prachtige lyrische dialogen tussen solo-instrument en orkest bevat in een doordachte eendelige vorm. Het wordt geflankeerd door de concerten van Frank Martin en Othmar Schoeck, die ook veel vaker gespeeld zouden mogen worden. Het eerstgenoemde heeft een doorzichtige orkestratie, een lichte toon en een fraaie lyriek, die Martins reputatie van ‘cerebraal’ componist logenstraft. In de finale experimenteert de altijd onderzoekende geest Martin met jazz-achtige motieven voor saxofoon en piano en dat is zeker origineel te noemen voor een celloconcert. Othmar Schoeck kennen de meesten hoogstens van de fraaie liedcyclus met de lugubere titel “Lebendig begraben”, maar hij heeft een rijk gevarieerd oeuvre op zijn naam staan. Zijn celloconcert is zeker het meest traditionele van de drie, al is de toevoeging van een puntig en virtuoos scherzo als derde van de vier delen wel degelijk een origineel trekje. Met zijn voorname lyriek doet het enigszins denken aan dat van Elgar of Delius (of, om een andere zijstraat in te slaan, Miaskovski). De diepe sonoriteit van de cello heeft een effectvolle wisselwerking met het orkest, ongetwijfeld ook doordat dat alleen uit strijkers bestaat.

Christian Poltéra lijkt met zijn niet aflatende intensiteit en zijn ronde cellotoon zonder scherpe randjes, de ideale solist voor deze muziek. Hij speelt met virtuositeit, enthousiasme en begrip en daarnaast is de samenwerking met het orkest van Malmö voorbeeldig. Het stijgt ver uit boven de prestaties van het gemiddelde provinciaalse orkest. Dat is vast ook de verdienste van de Finse dirigent Hannikainen weet ik niet, maar in elk geval is het resultaat verbluffend. Deze cd móet u hebben, voor de muziek en voor de uitvoeringen.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links