CD-recensie

 

© Gerard Scheltens, maart 2008


 

Korngold: Vioolconcert in D, op. 35.

Sinding: Suite in a, op. 10.

Goldmark: Vioolconcert in a, op. 28.

Itzhak Perlman (viool), Pittsburgh Symphony Orchestra o.l.v. André Previn.

EMI 5096762 • 71' •

 

 


Dit is een heruitgave in de EMI-serie Great Recordings of the Century. De opnamen dateren uit 1980 (Korngold) respectievelijk '79 (Sinding) en '77 (Goldmark). Vergeleken met de eerder verkrijgbare cd (EMI 5625902) is het Sibelius-concert vervangen door dat van Goldmark.

Itzhak Perlman is meeslepend, op het hoogtepunt in zijn carrière. Bij latere opnamen kun je bij hem soms een neiging tot epateren aanwijzen, maar daarvan is geen sprake. Zijn virtuositeit komt met vanzelfsprekend gemak. Zijn toon is lyrisch en zoetvloeiend, precies wat Korngolds weelderige, bijna decadent-laatromantische concert nodig heeft. Het middendeel (Romanze) is in innigheid adembenemend en onovertroffen. Een nadeel vind ik de erg dichtbije plaatsing van de microfoons bij de solist, waardoor André Previns orkest nogal op de achtergrond blijft. In dat opzicht is de klankopvatting niet meer helemaal up-to-date, maar bij een "Grote Opname Onzer Eeuw" mag dat natuurlijk de pret niet drukken.

Is dit de "beste opname ooit" van dit in 1945 geschreven concert? Nee. Daarvoor is de concurrentie te groot. Yasha Heifetz' glorieuze tweede opname met Alfred Wallenstein (mono, RCA 09026 61752-2) blijft een klasse apart. Van de latere solisten zijn Anne-Sophie Mutter (DG 474 874-2) en vooral Gil Shaham (DG 439 886-2), allebei ook met Previn als dirigent, minstens zo goed als Perlman. Zij hebben het voordeel van een helderder opnameklank en een evenwichtiger klankverhouding met het orkest. Een minder beroemde, maar heel verrassende violiste is Vera Tsu (Naxos 8.5535579). Zij speelt heel romantisch, met veel rubato en wat rustiger tempi dan Perlman, meer zoals Shaham. Bij Korngolds concert - gebaseerd op de muziek van filmscores - is de grens naar de sentimentaliteit dichtbij, maar zij overschrijdt die nergens.

Vera Tsu en Perlman hebben de koppeling met het aantrekkelijke concert van Karl Goldmark gemeen. Hoewel 68 jaar ouder en - uiteraard - in een ouder idioom geschreven, is het even uitbundig lyrisch als dat van Korngold. Voor een violist lijkt me dat heerlijk. Het is jammer dat dit concert - hoewel zeker niet onbekend - zo weinig wordt gespeeld. Het was de grote Nathan Milstein wiens EMI-opname het ooit onder de aandacht bracht, en Ruggiero Ricci legde het zelfs drie keer vast. Perlman geniet er duidelijk van, dat blijkt wel uit zijn zangerige spel. Het bezwaar van de te prominent opgenomen viool is hier van minder belang.

Als bonus de suite van Christian Sinding, een werkje van zo'n twaalf minuten, waaraan het predikaat 'alleraardigst' kan worden gegeven, maar ook niet meer dan dat. Perlman geeft het evenveel emfase mee als de beide concerten. Dat is mooi. Houdt u van Perlman, van Korngold en Goldmark, dan neemt u Sinding er graag bij.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links