CD-recensie

© Emanuel Overbeeke, februari 2022

Debussy en Ravel worden vaak in één adem genoemd, maar ze verschillen als dag en nacht. Terwijl Debussy het moet hebben van een vloeiende frasering waarin de musicus een lijn hoorbaar moet maken, staat of valt Ravel met een maximale precisie in de ritmiek zonder dat het mechanisch wordt. Het persoonlijke van de musicus bij Ravel zit in ritmische subtiliteiten in combinatie met de prachtigste klanken die weliswaar moeten bedwelmen maar nooit het ritme mogen verstoren. De beste dirigenten in dit repertoire (Otterloo, Haitink, Boulez en Fournet) imponeren door een bijna genadeloze exactheid in ritme zonder dat de warme klank daaronder lijdt. John Wilson is een zeer goede dirigent (en wordt gelukkig steeds beter), maar heeft nog net niet het niveau van de genoemde collega's, waarschijnlijk omdat hij een sterkere neiging heeft tot zwier en vrijheid in de cadans. Gelukkig beseft hij wanneer hij in Ravel dat verlangen kan uitleven (meer in de Valses nobles et sentimentales, La valse en de Pavane, minder in Ma mère l'oye en Alborado del gracioso). Wellicht speelt hier mee dat hij ook een groot liefhebber is van filmmuziek - en is het geen toeval dat hij onlangs in TivoliVredenburg een geweldige uitvoering gaf van Rachmaninovs Tweede symfonie met het Jeugdorkest Nederland.

Wilson werkt in Ravel met een geweldig orkest. En terwijl de genoemde collega's inmiddels allemaal dood zijn, heeft Wilson hopelijk nog vele jaren groei voor zich. Denkt u met die collega's Ravel nu wel te kennen, de nieuwe cd bevat ook niet eerder gemaakte opnamen van de nieuwe edities van Ma mère l'oye en de Boléro. Ravel was niet de meest zorgvuldige lezer van drukproeven en de behandeling van de Boléro als orkestwerk in plaats van als ballet, zoals het oorspronkelijk was bedoeld, had gevolgen voor de instrumentatie. Hier klinkt, aldus het tekstboekje, de oorspronkelijke versie.

index