CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, augustus 2017
Vein plays Ravel Le tombeau de Couperin - Blues - Boléro - Pavane pour une infante défunte - Mouvement de Menuet - Five o'clock Vein: Michael Arbenz (piano), Thomas Lähns (bas) en Florenz Arbenz (slagwerk) + Andy Sheppard en Noah Arnold (saxofoon), Martial in Al-bon (trompet), Floria Weiss (trombone), Nils Fischer (saxofoon en basklarinet) |  |
Vein is een jazzgezelschap bestaande uit Michael Arbenz (piano), Thomas Lähns (bas) en Florenz Arbenz (drums) dat zich op deze cd waagt aan arrangementen van muziek van Ravel. Aan deze cd werken verder mee Andy Sheppard (saxofoon), Martial in Al-bon (trompet), Floria Weiss (trombone), Nils Fischer (saxofoon en basklarinet) en Noah Arnold (saxofoon). Vrijwel alle stukken beginnen met een fragment van Ravel of iets wat daar op moet lijken. De arrangementen kunnen vele vormen aannemen: de structuur van Ravel gelardeerd met jazzy fragmenten of het omgekeerde, de melodieën van Ravel op piano jazzy gemaakt door middel van vertragingen en/of versnellingen dan wel door de toevoeging van jazzy lijnen in de bas of de drums. Soms zijn de citaten of inspiratiebronnen zeer uitvoerig, soms slechts korte momenten in een overwegend jazzy textuur. En al deze vormen van verwerking lopen volledig door elkaar heen, vooral in de korte stukken (het langste, Bolero, duurt zestien minuten en is net als Ravels gelijknamige orkestwerk een studie in opbouw van spanning, maar nu met middelen half van Ravel en half van Vein). Ravel zit bij Vein meer in de melodie dan in de harmonie, waarmee Vein nogal afwijkt van jazz-pianisten van voor 1980.
Bij alle verschillen in textuur zijn er twee overeenkomsten die de gehele cd kenmerken. De eerste is een voorliefde voor stukken met motieven uit zeer klassiek georiënteerde stukken met een zeer voorspelbaar ritme en metrum (de Sonatine en Le tombeau de Couperin, niet Miroirs en Gaspard de la nuit) die vervolgens dienen als basis voor een zeer onklassieke vorm (weg van het stramien met tutti en soli in een vaak vertrouwde volgorde). De tweede is een voorkeur voor in de kern onbrutale jazz. De toon is bijna permanent vriendelijk, gemoedelijk, zelden provocerend (ondanks het soms forse volume) en daarmee wezenlijk anders dan bij veel jazzpianisten van voor 1980 die zich door de impressionisten lieten inspireren. De vriendelijkheid trok op den duur meer de aandacht dan de verwijzingen naar Ravel, wat vooral lukte als de verwijzingen kort en niet letterlijk waren. Waarschijnlijk had Vein dezelfde onbrutale sfeer ook gecreëerd zonder de Fransman.