CD-recensie

 

© Emanuel Overbeeke, juli 2020

Stephen Emmer - Maison Melody

Emmer: MM I t/m XI

Stephen Emmer (piano en keyboard), Marcel Worms (piano), Dimitrie Leivici en Vera van der Bie (viool), Isabella Peterson (altviool) Annie Tongberg (cello)
stephenemmer • 31 •
Opname: (datum onbekend), Wisseloord Studio's, Hilversum

https://stephenemmer.lnk.to/maison-melody

www.stephenemmer.com

   

Voordat ik de cd hoorde, hoorde ik op de radio diverse interviews met de componist. Hij had een beroemde vader, kregen we veelvuldig te horen (de nieuwslezer Fred Emmer - wat dit met zijn nieuwste cd te maken heeft, bleef mij onduidelijk), en hij was inmiddels algemeen bekend terwijl bijna niemand zijn naam kent. Die zin werd snel minder raadselachtig: Stephen Emmer heeft de tunes gemaakt voor vele bekende televisieprogramma's en vond het leuk om na vele composities die moeten passen in een format nu eens vrij te kunnen componeren. Het resultaat is deze cd: elf nummers die bij elkaar ruim een half uur duren.

Afgaande op deze cd zou een format Emmer hier zeer hebben kunnen helpen. Als iets de stukken bindt is het de presentatie van een idee dat een mix is van een thema dat melodisch gesproken van een singer-songwriter had kunnen zijn en van een minimal music achtige voortdurende herhaling van materiaal dat het meer moet hebben van sfeer dan van richting. Sommige ideeën hebben in hun bondigheid iets van de tunes van televisieprogramma's, soms doet de uitwerking (als die er al is, in drie minuten heb je daarvoor niet veel tijd) denken aan de populairste stukken van Satie. Op Emmers eigen website worden de werken omschreven als 'lyrical and meditative piano compositions, or miniatures characterized by impressionist elegance'. Die begrippen zijn een fraaie manier om aan te geven dat mooie vaagheid hier zwaarder telt dan een helder betoog. In veel stukken is sprake van een idee dat amper van de grond komt en dat vooral organisch wordt door de klank. Wie daarvoor verantwoordelijk is, is mij enigszins onduidelijk: er is een 'composer, producer, arranger' (Emmer), er zijn musici (zie het overzicht in de kop), er is iemand verantwoordelijk voor 'orchestration' (Willem Friede) en er zijn 'recording, mixing en mastering engineers' (vijf personen). Dat doet mij een beetje denken aan overheidsrapporten over de schuldvraag bij een grote ramp.

Stephen Emmer (foto Andreas Terlaak)

Veel musici presenteren zich op internet met een CV dat de indruk wekt dat ze minstens de hoeksteen van de beschaving zijn. Stephen Emmers bijdrage aan het internet is daarop bepaald geen uitzondering. Tegelijk zegt het veel over onze huidige beschaving dat iemand met dit soort muziek met meer stilstand dan beweging zoveel succes heeft. Het meest interessante is nog dat ik bij de meeste nummers op deze cd (zeer tonaal, met een duidelijke puls en iets van een melodie) ook moest denken aan de zogeheten avant-garde in de serieuze muziek (dezelfde hang naar sfeer, dezelfde neiging tot amper of raar uitgewerkt materiaal en een identieke nadruk op sfeervolle synthetische klanken). Dit is een nieuwe stap in een proces dat ooit uitmondt in de conclusie dat in de muziek vanaf het modernisme de populaire muziek (als men Emmers cd daartoe mag rekenen) van dezelfde premissen uitgaat als zogenaamde moeilijke ernstige muziek. Bij de muziek tot 1900 is dit al het geval. Ik weet niet of Emmer bij het maken van deze cd dat had beoogd, maar een luisteraar is hoop ik niet verplicht muziek te ervaren zoals de maker het bedoeld kan hebben (dezelfde vrijheid neemt Emmer ongetwijfeld jegens andere componisten). Het inzicht is in ieder geval een onverwachte bijvangst.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links