CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, februari 2018
|
De Belgische pianist Dirk Herten houdt van projecten. Het eerste wat ik van hem hoorde was een cd met arrangementen van liederen van Gershwin, gemaakt door Michael Finnissy (klik hier), daarna kwam deze dubbel-cd met Brahms en nu werkt hij aan alle sonates van Beethoven. Achteraf beschouwd waren mijn bedenkingen bij Gershwin/Finnissy een voorbode van mijn bezwaren bij deze dubbel-cd. Berten doet wat veel Brahms-vertolkers helaas doen: hij maakt de worsteling van Brahms tot zijn eigen worsteling. Het effect is een zekere stuurloosheid en onbeholpenheid die grote voor- en nadelen heeft. De nadelen zijn vaak een onduidelijke greep op de vorm, merkwaardige fluctuaties in tempo en een dynamiek die zwabbert tussen zeer ingehouden, ook wanneer meer uitbundigheid beter zou zijn, en zeer uitgelaten, ook wanneer het tegendeel meer gepast zou zijn. De voordelen zijn even duidelijk. Hij denkt in veel passages niet in termen van melodie en begeleiding, maar van polyfonie waardoor allerlei moderne details veel beter hoorbaar zijn dan gewoonlijk. Ook heeft hij oog voor de ritmische verrassingen die deze muziek eerder vernieuwend dan conservatief maken. Zijn tempi zijn over het algemeen gelukkig hoog, zeker in opus 116 t/m 119, waardoor de val van een oververmoeide en dik aangezette melancholie soms met succes wordt vermeden. Tegelijk zijn al deze voordelen gunstige details in een context waarin even vaak de nadelen overheersen. Gezien het verschil in spel tussen enerzijds opus 116-119 en anderzijds de vroegere stukken, vroeg ik mij af: zijn ze op verschillende momenten opgenomen (opnamedata worden niet vermeld) of heeft Herten met de latere meer affiniteit dan met de overige? Bij opus 76 en 79 dacht ik vaak aan zijn vorige cd, zijn spel in opus 116-119 boeide mij meer. Of Beethoven Hertens componist is, betwijfel ik na beluistering van zijn eerste twee projecten. Als ik straks ongelijk blijk te hebben, is dat vanwege een nu nog onbekende kant van deze pianist. index |
|