CD-recensie

 

© Emanuel Overbeeke, september 2020

Beethoven: Symfonie nr. 9 in d, op. 125 - Koorfantasie in c, op. 80

Christianne Karg (sopraan), Sophie Harmsen (mezzosopraan), Werner Güra (tenor), Florian Boesch (bas), Kristian Bezuidenhout (fortepiano), Zürcher Sing-Akademie, Freiburger Barockorchester o.l.v. Pablo Heras-Casado
Harmonia Mundi 902431.32 • 80' •
Opname: november 2019, Teldex Studio, Berlijn

   

De Spaanse dirigent Pablo Heras-Casado begon zijn carrière als een protégé van Pierre Boulez, maar is inmiddels een man die een reputatie te verliezen heeft. Hij beheerst een repertoire van Monteverdi tot Boulez, is in opera evenzeer thuis als het symfonische werk en bereikt met 'authentieke' gezelschappen even overtuigende resultaten als met 'gewone'. Beethovens Negende was decennialang het domein en boegbeeld van 'gewone musici', maar is inmiddels met succes ingelijfd door het andere kamp, vooral doordat de overkant zoveel gewoons overnam. In de details horen we de heldere klank en de subtiele frasering van het authentieke kamp, de grote lijn had ook van Haitink of Abbado kunnen zijn. Heras-Casado is een prachtig voorbeeld van die verbindende aanpak. Diverse dirigenten gingen hem voor in deze benadering, onder meer Norrington, Gardiner, Brüggen en Harnoncourt, maar Heras-Casado is tot nader orde de beste exponent van deze synthese. De grootste bijzonderheid en attractie van zijn directie is dat Beethovens grote ritmische energie bij hem niet ontaardt in een drammerig doordraven waarbij de klank dichtslibt. Ook bij de meest turbulente en robuuste passages is de klank transparant. Hoezeer Heras-Casado in staat is het gehele scala van een dunne authentieke tot aan een dikke onauthentieke klank naar zijn hand te zetten, bewijst hij in de koorfinale en vooral de Koorfantasie. Heras-Casado houdt van een vloeiende beweging, grote rijkdom in de klank, een duidelijke ritmische energie en weet waar in een structuur de zwaartepunten liggen. Hij is in principe geen man voor bijzondere effecten, tenzij de partituur daar om vraagt. Hij weet hoe hij moet mee-ademen met solisten, ongeacht of dit vocalisten of instrumentalisten zijn. In de koorfinale en de Koorfantasie wordt hij daarbij geholpen doordat alle solisten wel dramatisch maar niet theatraal zijn (alle vier excelleren buiten deze cd vooral in liederen). Ook Bezuidenhout in de Fantasie kan tegelijk groots en intiem klinken, streng zijn in zijn frasering en verrassend in de details. (Gelukkig nemen dirigent en pianist ook samen Beethovens pianoconcerten op.) Een extra attractie van de cd is dat de hoge tempi in de symfonie (het werk duurt bij hem 61 minuten) binnen enkele maten volstrekt vanzelfsprekend en overtuigend klinken.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links