CD-recensie

 

© Carine Alders, augustus 2010

Klik hier voor de website van Carine Alders

 

 

MacMillan: Sun-Dogs (2006)‡ - Visitatio Sepulchri (1992/93).

Groot Omroepkoor o.l.v. Celso Antunes‡ - Radio Kamer Filharmonia en Groot Omroepkoor o.l.v. James MacMillan.

BIS-SACD-1719 • 67' • (sacd)

 

 

 


Voor een orkest lijkt het de gewoonste zaak van de wereld, maar voor een koor is het niet vanzelfsprekend om zijn uiterste kunnen te presenteren op een cd. Vaak moet het podium op z'n minst gedeeld worden en uren van fijnslijperij gaan nogal eens ten onder in orkestraal geweld. De aimabele perfectionist Celso Antunes, chef-dirigent van het Groot Omroepkoor, zul je er niet over horen, maar het moet hem toch ook voldoening geven dat met de recente opname van MacMillans werk Sun-Dogs het koor een formidabel visitekaartje afgeleverd heeft. MacMillan laat het koor stralen, fluisteren en fluiten in dit poëtische werk waarin honden - soms mythisch, dan weer aards - een centrale rol spelen. Zoals het muzikale DNA van James MacMillan een afspiegeling is van eeuwen Keltische natuurbeleving en katholieke mystiek, zo zit ergens in ons muzikale geheugen ook het niets-aan-de-hand gefloten deuntje uit Monty Pythons Life of Brian. Een dergelijk gefloten deuntje veroorzaakt in Sun-Dogs een onverwachte tegenstelling tussen het offer van een trouwe viervoeter aan zijn baas en offer van Christus in de vorm van de eucharistie.

Zoals Sun-Dogs pendelt tussen het aardse en het mystieke, zo slingert Visitatio Sepulchri de luisteraar heen en weer tussen verlichting en vertwijfeling. Het stuk begint met het verscheurende geweld van de kruisiging. De Radio Kamer Filharmonie o.l.v. de componist veroorzaakt sublieme verwarring. Het hart klopt in de keel, paniek verwordt langzaam tot aarzelend accepteren. De onherroepelijke waarheid van de dood ondergaat een metamorfose en openbaart zich uiteindelijk als de Grote Waarheid van de herrijzenis. Maar niet zonder vallen en opstaan. Sonore bassen scheppen ruimte, leegte, een boeddhistisch Zijn. Vertwijfeling sijpelt opnieuw binnen, slaat om in paniek. Buisklokken maken dan weer ruimte voor meditatie. Inzicht volgt, maar niet meteen. De aankondiging van de verrijzenis door engelen werkt vervreemdend, precies zoals het vrouwen die het graf leeg aantroffen in de oren geklonken moet hebben. Met een bezwerende, dwingende toon probeert MacMillan de vrouwen te overtuigen. De daarop volgende verkondiging van het wonder gaat in eerste instantie met dwangmatigheid en geweld gepaard. Het Sanctus gaat niet van harte. Het wonder is een flinke dosis ongeloof waardig.

MacMillan schildert met zijn muziek voortdurend associaties in je hoofd, opent vertrouwde laatjes en boort vergeten verleden aan. Een bijzonder prettige mix tussen vertrouwdheid en onvoorspelbare verrassing.

_______________________
Klik hier voor het interview met Celso Antunes.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links