CD-recensie
© Basia Jaworski, juni 2016 |
Hoe zou het toch komen dat de Eerste pianosonate van Brahms zo weinig opgenomen is? Toegegeven: naast zijn Derde klinkt de Eerste als - letterlijk - een harde noot, die zich niet makkelijk laat kraken. Mij heeft het zeker behoorlijk wat tijd gekost voordat de compositie tot mij doordrong, maar toen het eenmaal zo ver was bleef ik er naar luisteren. Fascinerend. De interpretatie van Lukas Geniusas viel mij aanvankelijk tegen, maar na een paar keer aandachtig luisteren moest ik mij gewonnen geven. Het Andante (nach einem altdeutschen Minneliede) klinkt onder zijn handen inderdaad beminnelijk, maar dan wel met enige afstand. Een veilig rustpunt tussen het flitsende Allegro en een gehaast Scherzo. Geniusas is geen makkelijke interpreet. Het is niet easy-going en zeer zeker niet vanzelfsprekend wat hij ons voorschotelt, daar heeft hij diep over nagedacht. Zoals het een echte leerling van Vera Gornostaeva, de befaamde lerares die ook Pogorelich onder haar studenten mocht rekenen, betaamt, legt hij zijn eigen stempel op de door hem gespeelde werken. index |
|