CD-recensie

 

© Aart van der Wal, januari 2012

 

 

Caldara: Sinfonia nr. 6 in g (uit San Elena al Calvario) nr. 12 in a (uit La Passione di Gesù Signor nostro)

Vivaldi: Sinfonia in C (uit Dorilla en tempe) RV 709 - Concert voor cello, strijkers en basso continue in C, RV 114 - in F, RV 412 - in g, RV 416 - in a, RV 419 - in b, RV 424 - Dubbelconcert (voor cello en fagot) in e, RV409 - Concert voor twee violen, cello, strijkers en basso continuo in D, RV 565

Jean-Guihen Queyras (cello), Akademie für Alte Musik Berlin o.l.v. Georg Kallweit

Harmonia Mundi HMC 902095 • 69' •


Ik kom die uitspraak nog steeds ergens tegen: dat Antonio Vivaldi (1678-1741) hetzelfde concert honderden keren heeft gecomponeerd. Het is de grootst denkbare onzin: Vivaldi's muziek biedt juist een schier oneindige variëteit die - evenals die van Haydn of Mozart - nooit verveeld en altijd weer nieuwe inzichten biedt. Vivaldi, de Rode Priester, wiens leven bepaald niet gemakkelijk was en gebukt ging onder rusteloosheid en fysieke ongemakken, zou uiteindelijk roemloos sterven in het cosmopolitische en muzikaal rijke Wenen, waar hij vruchteloos had gehoopt op een aanstelling die hem geld en aanzien zou verwerven.

Er zijn van die componisten en musici die alles wat zij aanraken in goud doen veranderen. Vivaldi was er zo een, de Canadese cellist Jean-Guihen Queyras is er ook zo een, al componeert hij voor zover ik weet niet. Wat hij wel doet is Vivaldi's concerten een enorme levenslust meegeven, daartoe in staat gesteld door een speltechniek waarnaar het bijna ademloos luisteren is. Vivaldi's idioom wordt niet alleen meesterlijk getroffen en wordt de historiserende uitvoeringspraktijk hier bijna achteloos in de praktijk gebracht; alsof het zo en niet anders kan. Kortom, de logica van het muzikale betoog is onontkoombaar, terwijl het verrassingselement (en dat zijn er onnoemelijk veel in deze concerten en concertjes) volledig intact blijft. Om de gedachten te bepalen: dit cellospel staat op het niveau van dat van de in het barokrepertoire gepokte en gemazelde Christophe Coin die voor het label L'oiseau-Lyre met de Vivaldi-concerten wereldfaam verwierf. Wilt u eerst van al die levenslust proeven? Track 13, het slotallegro uit Vivaldi's (over)bekende Celloconcert in F, RV 412. En dan is er natuurlijk track 3, het spirituele slotallegro uit Vivaldi's Sinfonia in C die u zo de Vier jaargetijden binnenloodst. U begrijpt het al: de Akademie für Alte Musik onder Georg Kallweit (mét luit, bespeeld door Simon Martyn-Ellis) biedt Queyras meer dan slechts weerwoord: het ensemble is een ideale partner voor deze heel ver reikende cellist. Nog een apart compliment voor fagottist Christian Beuse die in o.a. Vivaldi's Dubbelconcert in e, RV 409 mét Queyras de sterren van de hemel speelt. Dat dirigent Kallweit ook als violist meetelt blijkt wel uit de manier waarop hij zijn solopartij in RV 565 vertolkt (even knap en technisch volmaakt als de violiste Elfa Run Kristinsdottir, die de andere solopartij voor haar rekening neemt). De opname behoort tot de allerbeste uit de Harmonia Mundi-stal. Ik ben er echter niet achtergekomen waar en wanneer die is gemaakt. Een formidabele productie!


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links