CD-recensie

© Aart van der Wal, mei 2015

De Amerikaanse violiste Hilary Hahn is pas vijfendertig, maar met een lange staat van dienst: ze was nog geen zeventien toen ze haar eerste cd maakte. In het concertbedrijf is zij een violiste die evenals bijvoorbeeld haar collega Patricia Kopatchinskaja van de geijkte paden durft af te wijken. Een paar jaar geleden haalde ze de wereldpers met 'In 27 Pieces: The Hilary Hahn Project', waarmee zij aandacht vroeg en kreeg voor een bekend fenomeen in de concertliteratuur: korte stukken die bij uistek geschikt zijn als encore. Ze nodigde maar liefst 26 componisten uit om aan dit project deel te nemen. Hilary selecteerde de naar haar gevoel meest geschikte tijdens een 'online contest'. Met de gekozen zevenentwintig stukken ging ze op tournee, om ze in 2013 met Cory Smythe als de pianist in de opnamestudio van Deutsche Grammophon vast te leggen.

Met haar nieuwste album betreedt Hilary gebaande paden, al moet worden gezegd dat het vierde van de zeven vioolconcerten dat de Belgische violist Henri Vieuxtemps (1820-1881) rond 1850 componeerde, niet bepaald hoog op de concertagenda staat (wat nog meer geldt voor de overige zes). Hoewel het werk de hoogste violistieke eisen stelt, is het symfonische karakter ervan evident: vier in plaats van de gebruikelijke drie delen, met veel aandacht voor het orkestaandeel en een menigmaal tamelijk lang zwijgende soloviool. Hahn voelt zich ook in dit repertoire als een vis in het water, met een bonte afwisseling van passie en lyriek. Met haar warme, gespierde toon en breekbare pianissimi die nooit zonder kern zijn, speelt zij in dit concert de sterren van de hemel. Subliem ook het tweede deel, Adagio religioso, waarin de klank van haar viool ideaal versmelt met die van de orkestpartij en haar diep doorleefde spel een bijna vocale uitstraling aanneemt. Mogelijk heeft Hahn haar affiniteit met dit vioolconcert wel uit tweede hand: haar leraar Jascha Brodsky had nog bij Eugène Ysaÿe (1858-1931) gestudeerd, op zijn beurt een leerling van Vieuxtemps.
Hoe vaak zijn de vioolconcerten van Mozart niet vastgelegd, en dan met name het vijfde en laatste uit 1775, nog gecomponeerd in Salzburg (in 1781 verhuisde hij naar Wenen). Voor Hahn een natuurlijke keus: zowel het Vijfde vioolconcert van Vieuxtemps als dat van Mozart studeerde ze al op heel jonge leeftijd in: ze was pas tien toen ze zich aan deze technisch maar ook muzikaal veeleisende stukken waagde, om ze daarna op haar repertoire te houden. Dat ze ook met dit Mozart-concert op en top is vergroeid blijkt wel uit haar niet minder meesterlijke vertolking, waarin alles ideaal op zijn plaats valt. Er is geen twijfel mogelijk: zowel met deze twee vioolconcerten van Vieuxtemps en Mozart plaatst Hilary Hahn zich aan de top van de discografische Parnassus. Het aandeel van de Deutsche Kammerphilharmonie Bremen onder leiding van Paavo Järvis is ronduit voorbeeldig, de opname uitstekend geslaagd. Samengevat een boeiende uitgave die niets maar dan ook niets te wensen overlaat.

PS: Er is tevens een luxe versie met als extra 'Hilary Hahn and Paavo Järvi in conversation'. De beide tracks vindt u ook op Spotify (volg de link hierboven)..

index