CD-recensie

© Aart van der Wal, april 2017

Zo op het eerste gezicht een programma van hapsnap, maar zoals zo vaak bedriegt de schijn weer eens, want het zit gewoon steengoed in elkaar. En dat, zoals het in het boekje wordt uitgelegd, terwijl het niet eens als zodanig door de vier musici tevoren goed overwogen was gepland. Het was hun intuïtie en niets anders, aldus het viertal. Het is allemaal keurig opgetekend door Christopher Warmuth: 'They had to have pieces that they cared about, that they often played, pieces that linked them with one another. Ultimately these are Works from four different parts of the classical World: an Estonian piece (Pärt), a Japanese piece (Takemitsu), a Hungarian Piece (Bartók) and an Austro-German piece (Haydn)'. Dus toch niet zo intuïtief? Natuurlijk, het is achteraf altijd gemakkelijk (terug)redeneren. Edoch, de uitwerking is hoe dan ook de programmatisch vormgegeven antithese die in dit geval de best denkbare (of misschien zelfs wel ondenkbare) contrasten oplevert, waarbij bovendien de ene projectie de andere sterk weet te beïnvloeden. Muzikale synergie in optima forma dus.

Het resultaat is inderdaad verbluffend. Het is per saldo ook het enige dat werkelijk telt, voortvloeiend uit muzikaal-technisch meesterschap en vertaald naar een uitermate gedifferentieerd landschap ('landscape'!) waarin detail en uitzicht meesterlijk in elkander overgaan of zich juist van elkaar loswerken. Het spel van dit in 2007 opgerichte ensemble lijkt soms bijna improvisatorisch, alsof het zich beweegt in een zelf gezocht, maar daardoor niet minder onverwacht parcours met steeds weer verrassende vergezichten. Op de website wordt dit aspect nog verder uitvergroot: 'The [Schumann Quartet] has reached a stage where anything is possible, because it has dispensed with certainties. This also has consequences for the listeners, who from concert to concert have to be prepared for all eventualities: "A work really develops only in a live performance," the quartet says. "That is the 'real thing', because we ourselves never know what will happen.  On the stage, all imitation disappears, and you automatically become honest with yourself. Then you can create a bond with the audience - communicate with it in music."'
Men zou zich de vraag kunnen stellen waarom het ensemble dan toch studio-opnamen maakt (opzet en uitwerking daarvan zijn immers heel anders dan van live-concerten). Het antwoord ligt in deze nieuwe cd besloten, want wonderlijk genoeg slaagt het Schumann Quartett er wel degelijk in om ook onder studio-omstandigheden aan dat ideaal vast te houden. Het heeft een wonderschone cd opgeleverd die net zo wonderschoon is opgenomen. Dat er sprake is van twee verschillende locaties is technisch fraai opgelost.

index