CD-recensie

 

© Aart van der Wal, januari 2019

 

Fauré: Vioolsonate nr. 1 in A, op. 13

Debussy: Vioolsonate in g

Szymanowski: Vioolsonate in d, op. 9

Chopin/Milstein: Nocturne nr. 20 in cis, op. post. (bewerking voor viool en piano)

Bomsori Kim (viool), Rafal Blechacz (piano)

DG 0289 483 6468 • 63' •
Opname: juli 2018, Siemens-Villa, Berlijn

 

Voor de vuist weg gezegd (er kwam geen nauwgezet rekenwerk aan te pas) heeft Deutsche Grammophon (DG) samen met Naxos de meest uitgebreide discografische catalogus. DG heeft de beste artiestenstal, terwijl het aanbod van Naxos het meest divers is. Van oudsher heeft het 'gele' label in zijn zeer lange historie (die gaat meer dan een eeuw terug) het meeste prestige opgebouwd, hoewel de hevig malende molens van de commercie zeker in het laatste decennium hierin wel degelijk een gat hebben geslagen. Er zijn inmiddels helaas teveel en te vaak componisten en musici voorbij getrokken waarvan ik de artistieke meerwaarde niet of nauwelijks bij dit van oudsher zo degelijke, in sommige opzichten zelfs verheven label vindt passen. Maar let wel: er hoeft geen duidelijke relatie te bestaan tussen kwalitatief minder goede tot slechte muziek en het kassucces. Het omgekeerde geldt trouwens ook. Wie dat nog steeds niet voldoende doorheeft is - het moet gezegd - tamelijk naïef.

Een belangrijke factor daarbij is - het past in deze tijd van snelheid en vluchtigheid - de drang om jonge musici zo snel mogelijk naar zowel het podium als de opnamestudio (soms allebei tegelijk) te 'promoveren'. We zien het vrijwel wekelijks ook in bijvoorbeeld het tv-programma 'Podium Witteman', waar de naamgever zijn 'jonge helden' presenteert. Artistieke rijpheid komt echter pas met de jaren en het wonderkind van nu is niet meer het wonderkind van later. Bovendien, hoe vaak komt het niet voor dat wie nu volop de aandacht trekt (YouTube grossiert er zelfs in), over enige tijd volkomen is vergeten. Programmamakers beseffen dat veel te weinig, maar het zijn helaas meestal toch de ouders (niet het kind!) die hierin een hoofdrol vervullen. We zien dat ook niet alleen op muzikaal vlak op ander vlak: zo was er in het tv-programma 'Jinek' onlangs dat meisje van negen dat met haar moeder naar Amerika vertrekt om daar de rol van fotomodel op zich te nemen. Zoals de moeder ermee omging kwam het neer op een zielige vertoning. Je zou bijna zeggen: het moet toch niet gekker worden.

Terug naar het 'gele' label, dat met dit spiksplinternieuw album en niet zonder trots twee prijswinnaars in eendrachtige samenwerking aan ons voorstelt: de Zuid-Koreaanse violiste Bomsori Kim, die de tweede j behaalde tijdens het Internationaal Vioolconcours in het Poolse Poznán in 2016, en Rafal Blechacz, eerste-prijswinnaar van het Internationale Chopin Pianoconcours in het Poolse Warschau in 2005. Blechacz was overigens de vierde Pool in de lange geschiedenis van dit loodzware concours die de hoofdprijs in de wacht wist te slepen. Hij kreeg tijdens ditzelfde concours nog drie prijzen: voor de meest indrukwekkende vertolking van een polonaise, mazurka en pianoconcert.

Hoewel beiden nog jong: Kim is 29, Blechacz 33 (waarom vermelden musici nooit hun geboortejaar in hun biografie??) zijn het wel degelijk muzikale zwaargewichten met voldoende interpretatieve individualiteit om boven het alsmaar groeiende maaiveld uit te steken. Waarbij het individuele karakter van hun spel gelukkig niet ten koste gaat van de structuur van de muziek. Een sterk structuurbesef lijkt bij beiden zelfs naadloos hand in hand te gaan met contrastrijke, gloedvol getinte poëzie en de daarbij behorende affectvolle agogiek. De licht- en schaduwzijden (waaraan vrijwel alle goede muziek rijk is!) worden afwisselend belicht met zowel grote finesse als overrompelend aplomb, maar ook het dynamisch raffinement is een lust voor het oor. Als er al iets te wensen zou zijn is het de instrumentale schittering die het soms wint van de gelaagdheid (Szymanowski). Dit is niet zozeer kritiek, maar meer een kwestie van opvatting, terwijl - nog een belangrijk pluspunt - de muzikale integriteit in dit duospel voortdurend vooropstaat. Samengevat bijzonder fraai duospel waaruit bovendien een sterke affiniteit met het sterk verschillende karakter van deze stukken blijkt. Chopins Nocturne, een solostuk in exquisiet nachtgewaad, houdt bijzonder fraai stand in deze versie voor viool en piano van de hand van Nathan Milstein, zelf een groot violist uit het inmiddels alweer verre verleden.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links