CD-recensie

 

© Aart van der Wal, januari 2018

 

Home - Kian Soltani & Aaron Pilsan

Schubert: Sonate in a, D 821 (Arpeggione) - Nacht und Träume D 827 (bewerking voor cello)

Schumann: Fantasiestücke op. 73 - Adagio & Allegro op. 70 - Myrthen op. 25 nr. 24 (bewerking voor cello)

Vali: Perzische volksliederen - Perzische Vuurdans

Kian Soltani (cello), Aaron Pilsan (piano)
DG 0289 479 8100 8 • 79' •

 

Dat het talent van deze in het Oostenrijkse Bregenz opgegroeide en uit zeer muzikale Perzische ouders geboren cellist zich al vroeg openbaarde blijkt wel als hij als twaalfjarige in 2004 wordt toegelaten tot het conservatorium van Bazel, waar niemand minder dan Ivan Monighetti hem onder zijn hoede neemt. Maar er was ook de door de Anne-Sophie Mutter Stichting verstrekte beurs die Kian Soltani met zijn studie verder hielp. Als 19-jarige wist hij in Wenen en bij de Schubertiade in Hohenems al de aandacht op zich te vestigen, maar zijn internationale doorbraak kwam twee jaar later, in 2013, toen hij de eerste prijs behaalde tijdens het internationale Paulo Celloconcours in Helsinki. Ook Daniel Barenboim moet Soltani's talent zijn opgevallen, want in 2015 soleerde hij bij het West Eastern Divan Orchestra in Beethovens Tripelconcert tijdens het 'Waldbühnenkonzert' in Berlijn. Dan waren er de muziekfestivals van Salzburg, Luzern en Londen (BBC Proms). Wie het op zo'n jonge leeftijd muzikaal al zover weet te schoppen wacht doorgaans ook een glanzende carrière in de studio, hoewel dat tegenwoordig minder gemakkelijk gaat (vaak moet de artiest zelf geld meebrengen of aan crowdfunding doen). Deutsche Grammophon heeft hem in ieder geval omarmt en zijn debuut-cd van het gele label bewijst dan ook nogmaals uitdrukkelijk zijn grote talent.

Dat begint al met een sublieme lezing van Schuberts 'Arpeggione'-sonate, waarin in de hoekdelen sfeervolle gratie en melancholie elkaar volmaakt in evenwicht houden, met als hoogtepunt het expressief uitgesponnen adagio, waarin de lyriek vrij mag stromen. De 'arpeggione' is overigens een typisch Weense uitvinding die op naam staat van de instrumentenbouwer Johann Georg Stauffer. Hij bedacht een zessnarig instrument dat het midden houdt tussen een gitaar en een cello. Het zou waarschijnlijk volkomen in vergetelheid zijn geraakt, ware het niet dat Schubert er speciaal zijn sonate in a voor schreef. Het werk haalde vanaf de tweede helft van de vorige eeuw de wereldpodia vooral in de welbekende celloversie. Dat de cello twee snaren tekort komt mag niet deren: de bedoeling is dat alleen cellist dat merkt, en niet de toehoorder.

Niet minder kleurrijk is het discours in Schumanns in veel verschillende bewerkingen gespeelde Fantasiestücke op. 73. Ook daarin weer die schitterende celloklank die geen doel op zich is, zoals daar ook zijn de dichterlijke uitstraling in prachtige halftinten en de instrumentale schittering. Niet minder smaakvol zijn de geprofileerde rubati en accelerandi in het derde Fantasiestück ('rasch und mit Feuer'). Zo kan hoogtepunt na hoogtepunt zich nog verder aaneenrijgen, in het bezonken gehouden Adagio en fonkelende Allegro op. 70, maar ook in de bloemrijke poëzie van Myrthen (het lied 'Du bist wie eine Blume') in de bewerking voor cello en piano. Dan is er tot slot Soltani's hommage aan de geboortegrond van zijn ouders: de zeven miniaturen van de Perzische componist Reza Vali die de muzikale folklore van zijn land een eigen kleurrijk cachet heeft gegeven. Het recital eindigt met een Perzische vuurdans voor cello solo (inclusief Soltani's incidenteel geklop op de klankkast van zijn instrument). Zeker, de cellist staat in het middelpunt, maar ik zou de Oostenrijkse pianist Aaron Pilsan (Dornbirn, 1995) ernstig tekort doen door hem hier niet eveneens met nadruk te vermelden. We horen twee leeftijdsgenoten die elkaar in hun spel volmaakt aanvoelen. Geen wonder, want beiden treden al zo'n vier jaar met elkaar op, terwijl Pilsan evenals Soltani opgroeide in Vorarlberg. Het was ook Soltani die Pilsan in contact bracht met de Perzische volksmuziek. Het levert al met al een geweldig duo op dat in deze studio-opname met hun spel voortdurend de indruk vestigt dat een zekere mate van interpretatieve vrijheid, soms tegen het improvisatorische aan, in de vertolking van deze muziek een groot goed is.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links