CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juni 2014

 

Schubert: Der Strom D 565 - Auf der Donau D 553 - Lied eines Schiffers an die Dioskuren D 360 - Nachtstück D 672 - Viola D 786 - Abendstern D 806 - Gondelfahrer D 808 - Auflösung D 807 - Widerschein D 949 - Alinde D 909 - Rastlose Liebe D 138 - Geheimes D 719 - Versunken D 715 - Der Winterabend D 938 - Die Sterne D 939 - Strophe aus Die Götter Griechenlands D 677 - An den Mond D 259 - An den Mond D 296

Ian Bostridge (tenor), Julius Drake (piano)

WHLive0067 . 74' .

Live-opname: 13 september 2013, Wigmore Hall, Londen

 

Het Schubert-recital op 13 september 2013 in de Londense Wigmore Hall betekende 'Sternstunde' voor de daar verzamelde liefhebbers van het lied. Het was zo'n liederavond uit duizenden die niet alleen in de herinnering hoeft voort te leven, want deze cd vult alle denkbare hiaten die het verleden onvermijdelijk met zich mee brengt; en blijft dat gelukkig doen. De schier onbegrensde expressieve reikwijdte van zowel zanger als pianist, de voorbeeldige tekstbeleving en vertelkunst, de vlekkeloze dictie, het dynamische raffinement (ook bij mezzoforte en piano!), het sublieme legato, het afwisselend energieke en lucide discours, ze scheppen ieder voor zich maar ook in hun onderlinge samenhang het beeld van een zowel muzikale als dichterlijke poëzie die het vermogen bezit om te betoveren of er kippenvel van te krijgen. Dit zijn stuk voor stuk vertolkingen die onder de huid kruipen en Schuberts grootse liedstijl alleen maar onderstrepen. Dit zijn liederen van tederheid, wanhoop, eenzaamheid, wankelmoedigheid en resignatie. Deze door Schubert van onvergankelijke muziek voorziene dichterlijke zielenroerselen worden door Bostridge en Drake tot even tijdloze monumenten verheven. Ze blijven frase na frase fascineren en ontroeren, mede door de goed gekozen volgorde van de zestien liederen (plus twee toegiften en een toelichting door de pianist). Het is ook die volgorde die zorgt voor het toenemend expansieve karakter van dit recital, waarbij ik voortdurend op het puntje van mijn stoel zat en de indruk had dat Bostridge niet vertolkt, maar dat deze liederen hem hebben opgeslokt, ze een onlosmakelijk deel van zijn spirituele bagage zijn geworden, wat mogelijk het tijdloze karakter van deze klankjuwelen mede verklaart. Van Drake kan worden gezegd dat hij een meesterlijke invulling geeft aan het begrip 'begeleider'. Of beter gezegd, hij rekent ermee af: hij en Bostridge vormen - zoals ook uit vele reeds verschenen cd-opnamen van dit duo blijkt - een superieure eenheid in termen van klank, nuance, dictie, gevoel enspanningsopbouw. Het applaus is er ook naar. De opname laat geen detail onderbelicht, maar is tevens warm en sonoor.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links