CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2021
Respighi - Songs Klik hier voor de inhoudsopgave Ian Bostridge (tenor), Saskia Giorgini (piano) |
 |
Het lijkt in den beginne op een geweldig liedrecital met de Engelse tenor Ian Bostridge in bovendien een zeldzaam programma. Voor de Italiaanse pianiste Saskia Giorgini was het bovenal een ware schatkamer gevuld met kleurrijke en verbeeldingsvolle muziek, zo schrijft hij in het boekje.
Het is helaas een kwestie van teveel minnen geworden, voornamelijk veroorzaakt door het onechte, opgelegde, overdrevene, minutieuze, keurige, gewichtige en als het op dictie aankomt, op iedere syllabe of lettergreep als het zo uitkomt. De zo typische Britse zangstijl die zich niet goed verhoudt tot Respighi's vocale idioom (ik zou deze liederen ook niet graag hebben gehoord van bijvoorbeeld Peter Pears).
Bij Bostridge wordt het cantabile (en daar geeft menig lied van Respighi zeker alle aanleiding toe), algauw meer een ‘kunstje' dan dat er echt doorleefde lyriek uit spreekt. En als er welgemeende, spontane vreugde in moet doorklinken, zoals in ‘Le funtanelle', mondt het zelfs uit in een vocale schetsvertoning. Zo kon Respighi het toch niet bedoeld hebben? Ook uitingen van wanhoop die in sommige liederen zo indringend manifest zijn (de teksten moeten de sombere ziel van Respighi diep geraakt hebben), krijgen in het lage register een gekunstelde aanzet die de muziek prompt berooft van haar donkere puurheid. Waar nog bijkomt dat Bostridge onvoldoende gevoel heeft voor de Italiaanse taal en in deze liederen het associatieve en karakteriserende karakter ervan gewoon mist. De schoolse benadering van deze Brit deed me al snel besluiten de cd maar weer uit de lade te halen. Om het een dag later nog maar eens te proberen, met een vergelijkbaar resultaat.
Wat in deze vertolking schrijnend duidelijk wordt is dat we te maken hebben met een typisch Engelse tenor die deze exquise liederen liever naar eigen hand zet dan naar die van de componist (waarbij ik in het midden laat of hij zich er wel of niet intensief in heeft verdiept). Daardoor alleen al gaapt er niet alleen een aanzienlijke geografische maar ook demografische kloof. Daar kan zelfs het schitterende spel van Saskia Giorgini (alleen al de wijze waarop zij Respighi's bijzondere harmonische opbouw gestalte geeft is een ware lust voor het oor) niets aan veranderen. Al met al dus bepaald niet my cup of tea. Dubbel jammer omdat dit helaas nog steeds geen gangbaar repertoire is; noch in de concertzaal, noch in de studio. Terwijl het wemelt van de Winterreises en Schöne Müllerinnen.