![]() CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2016
|
Muziekuitgever Breitkopf & Härtel stuurde mij onlangs de vuistdikke Reger-biografie van Susanne Popp., Zij is zeker niet de eerste de beste op dit terrein. De titel is alleszeggend: 'Werk statt Leben'. Want dat is wat Reger zijn leven lang heeft gedaan: keihard werken, componeren, musiceren, corresponderen, artikelen schrijven tot hij er bij wijze van spreken bij neerviel. Ik ben halverwege het boek en denk dat dit de beste biografie van deze veelschrijver is die tot nu toe is verschenen. Of het ooit tot een Nederlandse vertaling zal komen moet uiteraard worden afgewacht, maar ik vermoed van niet. De bespreking van deze Duitstalige uitgave hoop ik binnenkort beschikbaar te hebben. Maar daar gaat het bij deze nieuwe Hyperion-cd niet om: Songs by Max Reger. Hij schreef er ruim driehonderd, waarvan hooguit enige tientallen repertoire hebben gehouden. Reger is en blijf waarschijnlijk een sterk onderschatte componist Een waar hoogtepunt op deze cd is tevens het slotlied: 'Ehre sei Gott in der Höhe!' (jawel, met uitroepteken), dat meer weg heeft van een groots opgezet koraal dan van een (eenvoudig) lied, een monumentale mengelmoes van wagneriaanse en bachiaanse klankfontijnen. Daar staan dan weer volksliedjes tegenover die van een verkwikkende naïviteit getuigen, al bewijst Reger ook hier zijn grote voorliefde voor de 'eeuwig' rusteloze chromatiek. Van een bijzonder en onopgesmukte schoonheid getuigt 'Viola d'amour', een lied dat Hugo Wolf niet zou hebben misstaan. Is bij Richard Strauss het lied 'Morgen!' het zinnebeeld van een verwachtingsvolle, stralende dag, bij Reger is de zon nergens te bekennen en is het juist een en al mist wat de klok slaat. De afstand tot Strauss is onoverbrugbaar, maar dat beeld kantelt in 'Träume, träume, du mein süßes Leben!', waarin de laatromantische lyriek onvermoeibaar mag stromen. Humor is er eveneens volop en niet minder sprankelend, zoals in ´Zwei Gänse´. Het is kostelijk materiaal voor een enerverende cd, maar mijn goede stemming werd door de sopraan Sophie Bevan stevig de grond in geboord. Dit is geen liedzangeres die kan overtuigen. Ze moet zich op haar matige techniek concentreren en dan nog brengt ze het er in het merendeel van deze liederen niet meer dan redelijk vanaf. Er zijn markante oneffenheden, haar frases komen niet goed 'los', de klankkleuren zijn bleek, haar dictie is maar zozo en een beklijvende visie op deze liederen heeft ze niet. Daar kan ook de gepokte en gemazelde liedbegeleider Malcolm Martineau niets aan veranderen. Waarom in een liedrecital voor een chronologische volgorde is gekozen begrijp ik niet. index |
|