CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2019
Miroirs - Melvyn Tan Weber: Aufforderung zum Tanz Ravel: Valses nobles et sentimentales Liszt: Feux Follets ( Étude d'exécution transcendante S 139 nr. 5) Ravel: Miroirs (Noctuelles; Oiseaux tristes) Liszt: Les jeux d'eaux à la Villa d'Este (Années de pèlerinage, IIIe Année S 163) Ravel: Miroirs (Une barque sur l'océan) (D.) Scarlatti: Sonate in d, K 141 - in D, K 119 Ravel: Miroirs (Alborada del gracioso) Liszt: Les cloches de Genève (Années de pèlerinage Ie Année S 160) Ravel: Miroirs (La vallée des cloches) Melvyn Tan (piano) |
Melvyn Tan (Singapore, 1956) vestigde in de jaren tachtig zijn naam als fortepianist die zich vooral had toegelegd op de Weense Klassiek en daarvoor alom werd geprezen. Zo'n vier jaar geleden gooide hij weliswaar het roer niet helemaal om, maar begon hij zich wel te verdiepen in het romantische en zelfs moderne repertoire, wat tevens de - overigens niet definitieve - overstap betekende van de fortepiano naar de moderne concertvleugel. Fortepiano en concertvleugel broederlijk naast elkaar, het is niet uniek (denk maar aan onze Ronald Brautigam), maar bijzonder is het wel. Het zijn het twee volkomen van elkaar verschillende instrumenten, maar ook volkomen verschillend repertoire.
Het heeft iets kameleontisch en dan niet in negatieve zin, want Tan kan in een oogwenk van kleur wisselen, uiteraard daarbij geholpen door zijn volmaakte techniek die de kleinste nuance mogelijk maakt. Raffinement kan dicht tegen gekunsteldheid aanschurken, maar daarvan is hier geen enkele sprake. Integendeel, het discours is uitermate kleurrijk, de spanningsbogen worden krachtig neergezet en het ritmische en dynamische parcours is zo fenomenaal uitgewerkt dat met een gerust hart van glansvertolkingen mag worden gesproken. Het grandioze panorama binnen een inzichtelijke structuur raakt ook de lyrische kanten van deze muziek, want het spel van Tan getuigt eveneens van grote poëtische aanleg. Het zijn allemaal eigenschappen waarin ook de fortepianist Tan excelleert.
Het programma van dit recital kent, we zien dat tegenwoordig vaker, de gebroken vorm, wat wil zeggen dat de vijf deeltjes van 'Miroirs' los zijn verstrooid, terwijl ook de drie stukken van Liszt niet achter elkaar zijn geplaatst. De beide sonates van Scarlatti daarentegen weer wel. Het werkt prima vanuit het oogpunt van contrast (of zo u wilt afwisseling), maar zeker in het geval van de 'Miroirs' is het zeker geen voor de hand liggende ingreep. Ik betwijfel zelfs of de componist ermee zou hebben ingestemd. Dat het wel degelijk effectief uitpakt staat desondanks buiten kijf. Bovendien: de betoverende evocaties onder de handen van deze pianist maken heel veel en zo niet alles goed. Bovendien: door zo te programmeren wordt aan de betekenis van 'Miroirs' een extra dimensie toegevoegd. Maar oordeelt u zelf aan de hand van de hierboven weergegeven programmaindeling; of beter nog: ga luisteren!