CD-recensie

 

© Aart van der Wal, november 2008


 

Ravel: Pianowerken (compl.)

Sérénade grotesque - Menuet antique - Pavane pour une infante défunte - Jeux d'eau - Sonatine - Menuet en ut dièse mineur - Miroirs - Gaspard da la nuit - Menuet sur le nom de Haydn - Valses nobles et sentimentales - Prélude - À la manière de Borodine et Chabrier - Le tombeau de Couperin.

Michelangelo Carbonara (piano).

Brilliant Classics 9020 • 64' + 73' • (2 cd's)


De Italiaanse pianist Michelangelo Carbonara (1979) heeft al een aantal opnamen op zijn naam staan, o.a. voor de labels Tactus, Suonare en Papageno. Het is echter de eerste keer dat ik cd's van hem in handen kreeg. Die kennismaking doet mij naar meer verlangen, want Carbonara levert in dit buitengewoon lastige Ravel-repertoire een prestatie van groot formaat. Sterker nog, hij doet daarin niet onder voor coryfeeën als Louis Lortie (Chandos), Pascal Rogé en Jean-Yves Thibaudet (Decca), en natuurlijk de éminence grise op dit gebied, Robert Cassadesus (Sony).

Alleen al afgaande op Carbonara's Ravel-programma mag hij zich wat mij betreft Ambassadeur de la musique française noemen. In zijn spel herken ik elementen van Dinu Lipatti en zelfs Alfred Cortot (die ondanks zijn fameuze technische slordigheden het Franse piano-idioom naar nieuwe hoogten wist te tillen), dat kristalheldere en verfijnde, dat dankzij zijn verbluffende toucher bijna als vanzelfsprekend wordt geopenbaard. Ook zijn behandeling van de middenstemmen, zijn fijngeslepen gevoel voor balans, en de koestering van de kleine details die telkens weer oplichten binnen de groots getrokken lange lijnen houden de aandacht voortdurend gevangen. Hij rijke expressieve scala raakt niet aan de grenzen van de sentimentaliteit, maar blijft ook ver van de nuchterheid die zovele Ravel-vertolkingen helaas kenmerkt. Overtuigend is hij ook in het aanscherpen van de neoklassieke contouren, zoals in Le tombeau de Couperin. In Gaspard de la nuit is het kleurenspel exemplarisch, al is het dan Martha Argerich (DG) die de demonische dimensies daarvan nog steeds het meest overtuigend recht doet.

De kraakheldere opname is nogal merkwaardig: de eerste vijf seconden van Gaspard klinkt mono(!) uit de luidsprekers. En waarom zit de discant meer links en de pianobas rechts? Dat is de omgekeerde wereld!


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links