CD-recensie

 

© Aart van der Wal, december 2019

Prokofjev: Sinfonia concertante in e, op. 125 - Cellosonate in C, op. 119

Bruno Philippe (cello), Tanguy de Williencourt (piano), Frankfurt Radio Symphony (hr-Sinfonieorchester) o.l.v. Christoph Eschenbach
Harmonia Mundi HMM 902608 • 66' •
Opname: febr. 2018 en nov. 2019, Grosser Sendesaal, Hessische Rundfunk, Frankfurt am Main

   

De toon van de Franse cellist Bruno Philippe (1993) is in een woord grandioos. Wie wordt niet betoverd door zoveel instrumentale gloed, zoveel raffinement en zoveel lyriek? Maar het bezwaar waar ik niet overheen kan komen: de scherpe contouren zijn er in beide werken vanaf gevijld. Alsof het cosmetische aspect het zwaarst moest wegen. Daarom begrijp ik niet dat France Musique dit album tot favoriet heeft verklaard, maar het staat toch echt op de verpakking. De enige verklaring: bij deze zender wordt anders tegen het late werk van Prokofjev aangekeken (de cellosonate dateert uit 1949, de sinfonia concertante uit 1951, de laatste feitelijk een geheel nieuwe versie van het celloconcert uit 1938).

Philippe treft het al evenmin met zijn begeleiders: Tanguy de Williencourt levert een bleke afdruk van de vaak explosieve pianopartij af en Christoph Eschenbach, blijkbaar aangestoken door Philippe, biedt met de Frankfurters een eveneens nogal vlakke weergave van wat toch een ingenieuze partituur is. Dat het bepaald anders kan toonden Philippe's landgenoot Gautier Capuçon (met Valery Gergiev op de bok), met bovenaan mijn lijstje Mstislav Rostropovitsj in zowel de sonate als de sinfonia concertante.

De opname lijkt bijna letterlijk op de huid van de cellist en de pianist te zitten: er is nauwelijks (akoestische) ruimte rondom beide instrumenten en sommige bijgeluiden (stokvoering en het ademen van de cellist) zijn ronduit storend. De registratie van de sinfonia concertante is gelukkig beter geslaagd.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links