CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2009
 |
Pelecis: Revelation (versie voor alt, trompet, piano en strijkorkest) (2003) - Nevertheless (voor viool, piano en strijkorkest) (1994)- Astor Piazzolla, Oscar Strock and Me / Buena Riga (voor viool en strijkorkest) (2001) - The Last Song (voor viool en strijkorkest).
Janis Sipkevics (alt), Gabor Boldoczki (trompet), Gidon Kremer (viool), Katia Skanavi (piano), Kremerata Baltica o.l.v. Gidon Kremer.
Megadisc Classics MDC 7797 • 67' •
De stijl van de Letse componist en musicoloog Georgs Pelecis (1947) kan het beste worden omschreven met eenvoudig, melodieus en moeiteloos om naar te luisteren. Wat daarbij zeker helpt is Pelecis' duidelijk waarneembare affiniteit met de Letse volksmuziek en de westerse muziek uit het verre verleden, vanaf de middeleeuwen tot diep in de zeventiende eeuw. Gevoegd bij een forse dosis minimalisme à la Steve Reich is daarmee de muziek van Pelecis eigenlijk voldoende gekenschetst. In zekere zin - en dat geldt dan met name voor zijn vocale muziek - zijn er raakvlakken met de Estse componist Arvo Pärt (1935), onze eigentijdse Palestrina, maar we kunnen ook dichter bij huis blijven, bij de Engelse toondichter John Tavener (1944), overigens niet te verwarren met John Taverner (ca. 1490-1545). Het murmelt, het is tandenloos en het vervliegt als in de wind. Zo vergeleken had Palestrina zijn eigen tanden nog, terwijl Pärt, Taverner en Pelecis het met een kunstgebit moeten stellen. Met hen deelt Pelecis zijn soms nogal zeurderige, sjabloonachtige klanktaal, zoals in Nevertheless, dat aangenaam voortkabbelt, maar per saldo nergens over gaat.
Wie op zoek is naar passie en drama, of juist naar onwrikbare bunkermuziek, is bij Pelecis aan het verkeerde adres. Evenmin hoeft men bij Pelecis aan te kloppen voor een nieuwe, origineel vormgegeven toontaal. De muziek van Pelecis wortelt in het postmodernisme, gevat in uiteenlopende stijlfiguren die Pelecis' smeltkroesidioom al bij eerste beluistering iets zeer vertrouwds geeft. Dit zijn geen klanken om de barricaden mee op te gaan of veel stof te doen opwaaien. Pelecis vond zijn weg door het historisch gevormde labyrint, knipte als een volleerde tuinman de verschillende heggen bij en biedt vervolgens een prima uitzicht op een overzichtelijk aangelegde hortus botanicus die hecht verankerd is maar het niet moet hebben van oorspronkelijkheid. Zijn klanksculpturen zijn letterlijk bevroren in de tijd, keurig gerangschikt in een soort Wachsfigurenkabinett. Maar we mogen de ogen er niet voor sluiten dat velen nu eenmaal een goed herkenbare melodie met een stevige harmonische ruggegraat nodig hebben en dat biedt de muziek van Pelecis in overvloed. Easy listening dus, by all means. Of muzak, zo u wilt.
Gidon Kremer en de zijnen draaien voor een programma zoals dit natuurlijk hun hand niet om. De opnametechnici zo te horen evenmin, want de geluidskwaliteit is uitstekend.