Wolf: uit Michelangelo-Lieder: Wohl denk'ich
oft - Alles endet, was entstehet - Fühlt meine
Seele.
Rachmaninov: Droom - Deze tijd! - Mogen - Kom,
laat ons rusten!
Brahms: Vier ernste Gesänge op. 121.
Harry Peeters (bas), David Bollen (piano).
TMD 940801 • 39' •
Dit zeer sombere programma (alleen het laatste van de
Vier ernste Gesänge brengt enig licht in de bijna
voortdurende duisternis) is deze bas op het lijf geschreven.
De lange legatobogen, mezza voce, subtiele kleuren, maar
ook een ruime dynamiek en de heldere dictie: het is er
allemaal. De schrijnende en soms uitgesproken Slavisch
getinte melancholie wordt zonder opsmuk neergezet, maar
krijgt daardoor juist grote zeggingskracht. Hoogtepunt
is Wolfs tweede Michelangelo-lied: Alles endet, was entstehet.
Een compositorisch juweel dat altijd weer diepe indruk
maakt en een van de laatste die de nog uit zijn pen zou
vloeien (de Michelangelo-cyclus bleef helaas onvoltooid).
Ook de Vier ernste Gesänge worden fraai vertolkt,
al moet je blijkbaar bijna op middelbare leeftijd zijn
om de wijsheid en bezonkenheid die in deze korte cyclus
op teksten uit het Oude en Nieuwe Testament sluimeren,
volledig naar de oppervlakte te brengen. De opname biedt
een ideale balans en een sublieme vleugelklank. Het cd-boekje
bevat helaas geen liedteksten en de speelduur is wel èrg
karig.