CD-recensie
© Aart van der Wal, december 2018
Mozart: Vioolconcert nr. 1 in Bes, KV 207 - nr. 2 in D, KV 211 - nr. 3 in G, KV 216 Nikolaj Znaider (viool), London Symphony Orchestra o.l.v. de solist |
Nikolaj Znaider (Kopenhagen, 1975) heeft meer in zijn mars dan zijn formidabele violistiek, want met ingang van het seizoen 2020/21 is hij als chef-dirigent verbonden aan het Orchestre National de Lyon. Met deze prestigieuze benoeming is hij de opvolger van Leonard Slatkin, die het orkest vorig jaar verliet. Het contract is voorlopig voor vier jaar.
Dat Znaider de weg naar tevens een carrière als dirigent al eerder heeft gevonden blijkt wel uit zijn vele succesvolle optredens tot nu toe, onder meer met het Zweeds Kamerorkest, het orkest van het Mariinski in Sint-Petersburg, het New York Phlharmonic (waar sinds kort Jaap van Zweden de scepter zwaait) en - zoals in deze Mozart-concerten - het London Symphony Orchestra. Toonaangevende orkesten die Znaider niet alleen graag willen hebben als violist, maar ook als gastdirigent.
Znaiders vioolspel kan het beste worden gekarakteriseerd als rijk aan finesse, bijzonder fraai van toon, klassiek (Charles Rosens 'The Classical Style' zal zeker aan hem besteed zijn geweest), gepassioneerd, gloedvol, lyrisch en - zeker in deze Mozart - met een lichte en heldere toets. Het zijn eigenschappen die hij blijkbaar ook gemakkelijk wist over te dragen op het orkest, want daar vinden we een soortgelijke benadering. Twee zielen een gedachte dus. Dat Znaider heeft gekozen voor uitvoeringen op grotere schaal (anders dus dan bijvoorbeeld de meer kamermuzikale Isabelle Faust met Il Giardino Armonico o.l.v. Giovanni Antonini, hier besproken) doet aan de aantrekkelijkheid van dit album niets af. Dat Znaider zelf voor de cadensen heeft getekend is een uitgesproken pre, al hebben ze mij niet zonder meer overtuigd.
Volgens het boekje werden de live-opnamen in het DSD 128fs en 256fs formaat gemaakt en ik neem dat ogenblikkelijk aan (ik heb het verschil tussen 128 en 256fs sowieso niet mogen waarnemen, zelfs niet met behulp van de Naim Uniti en B&W 804 D3 luidsprekers). Het klinkt in ieder geval meer dan voortreffelijk. Bij Mozart wil de bas er nog weleens bij inschieten, maar daar is hier gelukkig geen sprake van.
_______________
Znaider en het London Symphony Orchestra namen ook de Vioolconcerten KV 218 en 219 op, maar die zijn op onze site (nog?) niet besproken. Oordelend naar het album op Spotify komt het beeld overeen met deze recensie.