CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2013
Moulijn: 1. Altvoolconcert (2010) - 2. Four Sea Poems (2007) - 3. Et Fix Lux (2012) - 4. Vioolconcert (2006) Francien Schatborn (altviool), 1), Joris van Rijn (viool, 4), Marije van Stralen (sopraan, 2), Peter Gijsbertsen (tenor, 3) Oost-Nederlands Symfonieorkest (1), Brabants Orkest (2, 3) en UVA-(studenten)orkest J.Pzn Sweelinck (4) o.l.v. Jeppe Moulijn Opname: 15-17 juni 2012, Kandelaarkerk, Holten (1-3) :Live-opname: 28 juni 2007, Grote Zaal, Concertgebouw, Amsterdam (4) Aliud ACD BE 067-2 • 67' • |
 |
De muziek van dirigent en componist Jeppe Moulijn (1972) is niet hemelbestormend en gaat evenmin door roeien en ruiten. Integendeel, we bevinden ons midden in de la(a)t(st)e romantiek. Neoromantiek mag ook. De veldslagen tussen de verschillende componerende stijllegers zijn ten einde en aan het front heerst rust. Moulijn componeert alsof Berg, Webern, Schönberg, Rihm, Zimmermann, Holliger, Stockhausen, Boulez, Nono, Berio, Schnittke en … (er zal u best nog wel einige namen te binnen schieten) nooit hebben bestaan.
Als tijd heeft stilgestaan is het hier wel, in de composities van Jeppe Moulijn, de klinkende laatste stuiptrekkingen van lang vervlogen tijden, waarin Bartók en Martin als 'modern' werden beschouwd en Britten nog als een nieuwlichter werd gezien, Richard Strauss de familieman, landschapsarchitect en filosoof in tonen de hoogste bergen beklom en Schönberg nog tamelijke traditioneel zijn Pelleas und Melisande en Verklärte Nacht schreef. De weerslag van de afkeer van de ‘nieuwe wereld’ met al zijn lelijkheid, zijn geruis en gedruis, stoommachines en andere krachtpatserijen, nieuwe ‘ideeën’ omtrent voorspoed en welvaart, de verloren volmaakte liefde, de ruïnes van het vervlogen paradijs en panorama’s die alleen nog maar in de verbeelding bestonden.
Wie ‘eist’ van eigentijdse muziek dat deze nieuwe wegen inslaat (daarbij overigens wel op de koop toenemend dat menige weg een dwaalweg blijkt te zijn), zal de muziek van Jeppe Moulijn ongetwijfeld links laten liggen. Wie een stevige vleug postmodernisme in een goed geslaagde instrumentatie (want dat kan Moulijn!) wel weet te waarderen kan hier uitstekend terecht. Sterker nog, hij wordt op zijn wenken bediend. Aan de uitvoeringen zal het in ieder geval niet liggen, al zijn dit geen topensembles. Belangrijker is evenwel dat de musici – en dat geldt tevens voor de solisten – in deze stukken duidelijk het beste been hebben voorgezet. De opnamekwaliteit is uitstekend, al zou het Altvioolconcert een vleugje helderheid en iets minder galm niet hebben misstaan. Maar dit is kritiek op de vierkante millimeter.